Αντίο έρωτα πια, το μόνο που του έμεινε..

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός

Με δυο λέξεις, δυο φορές νεκρός.
Ήταν το ομορφότερο που δεν αρκούσε στο παρόν.
Ήταν το παρελθόν που αδημονούσε να γίνει μέλλον.
Ήταν το μέλλον που κατέληξε σε παρελθόν.
Σε μια κοινή ζωή όπου οι προσπάθειες μεταμορφώνονται σε βάλσαμο και χτίζουν κάθε αύριο.
Πλανεύεσαι στην μαγεία Του δίχως να σε νοιάζει τι θα φέρει η επόμενη ημέρα.
Αρκεί να έχεις δίπλα σου δυο μάτια που θα νοιάζονται για σένα και μια φωνή που θα γεμίζει τα αυτιά σου με ότι πιο γλυκό ειπώθηκε από χείλη.
Ζήσε την κάθε στιγμή που αύριο δεν θα φέρει και μάθε ότι παίρνεις είναι τροφή που σε θεριεύει να συνεχίσεις, απλά αρκεί να ξέρεις να δώσεις κι εσύ.
Εκείνος δεν ήξερε να δίνει, ήθελε μόνο να παίρνει και ένιωθε ότι χαράμιζε την αγάπη που του είχε.
Παρομοίαζε την αγάπη της σαν όαση στην πιο καυτή έρημο, σαν το μοναδικό φως που του έκανε την νύχτα μέρα και τον χόρταινε αγάπη και ζεστασιά.
Ήταν όλα εκείνα που ο φίλος μας δεν μπορούσε να της δώσει.
Όσο κι αν έψαχνε μέσα του να βρει που κάνει λάθος αδιέξοδα συμπεράσματα στοίβαζε στο καθάριο του μυαλό.
Ήταν εκείνη που τον έπνιγε με την αγάπη της, με την ζήλια της, με την υπερπροστατευτικότητά της;
Δεν κατέληξε ποτέ πουθενά.
“Αντίο Έρωτα”..