Μάθαμε να κρίνουμε, να επικρίνουμε και ξεχάσαμε να ζούμε..

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός

Κριτικάρουμε πλέον τους ανθρώπους βάση την εμφάνιση τους.
Κρίνουμε πριν καν γνωρίσουμε, θάβουμε πριν καν σκοτώσουμε.
Οπλίζουμε την υπεροψία μας και μπαμ κακίας πλημμυρίζουν όποιον βρεθεί στο πεδίο μας.
Μα θα είναι το ντύσιμο;
Μα θα είναι η κόμμωση;
Θα είναι ο σωματότυπος του άλλου;
Κανείς δεν μπαίνει στην διαδικασία να σκεφτεί τους λόγους που κρύβονται πίσω από εκείνον που βλέπουμε.
Κανείς δεν βλέπει την ψυχή που κουβαλά ο συνάνθρωπός μας και μένουμε στο έδρανο του κριτή.
Ξεχνάμε τα δικά μας και περιγελούμε τον πόνο του άλλου.
Εμ βέβαια, ένα άβαφο μαλλί δεν είναι καλαίσθητο στο μάτι.
Κι όμως αν έμπαινες στην διαδικασία ανθρωπιάς θα περνούσε απαρατήρητο.
Τα παραπανίσια κιλά του διπλανού μας είναι άξια σχολιασμού και θα το κάνουμε με τέτοιο τρόπο που θα τον κάνουμε να νιώσει πολύ άσχημα.
Αυτό με τα ρούχα πάλι;
Εδώ δεν έχει φαγητό ο κόσμος θα κοιτάξει να ψωνιστεί;
Όλη αυτή η αναφορά έγινε γιατί απ’ όλους εκείνους που θα κρίνεις κανείς τους δεν θα κρίνει εσένα.
Η ζωή του χάρισε βάσανα και δυσκολίες, τον προίκισε με υπομονή και προσδοκία και παλεύει να ανταπεξέλθει στην βιοπάλη.
Είναι εκείνοι που αν τους μιλήσεις θα σε ακούσουν και θα δακρύσουν γιατί νιώθουν τον πόνο των άλλων.
Τελικά δεν γεννιέσαι με ψυχή, την χτίζεις μέρα με την μέρα.
Δεν γεννιέσαι με υπερηφάνεια, την οπλίζεις ώρα με την ώρα.
Παλεύεις με την ζωή και χάνεις την παρουσία σου κρίνοντας τα σωστά και αυτονόητα για κάποιους.
Μάντεψε, κάποιοι πάντα θα περιγελούν την τελειότητα που φαντάζεσαι ότι έχεις.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί το θερμόμετρο ανθρωπιάς έχει πέσει σε χαμηλά για τον εγωισμό επίπεδα…