Αχ ρε μάνα μεγάλωσα κι έγινα ό,τι φοβόμουν πιο πολύ. Εσύ.

Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη

Μεγάλωσα κι άλλαξαν πολλά! Μεγάλωσα και μίκρυνε η ελευθερία μου κι ο χρόνος. Όχι μόνο αυτός που μου απομένει να ζήσω, αλλά και ο άλλος, ο ελεύθερος, ο χρόνος που έχω για να ξοδεύω αποκλειστικά για εμένα. Μεγάλωσα και δεν είναι μόνο τα χρόνια που άφησαν τα σημάδια τους πάνω μου, που οι ρωγμές του χρόνου πάνω μου ομολογούν τα όσα έχω περάσει. Μεγάλωσα κι εν τέλει έγινα αυτό που φοβόμουν πιο πολύ! Μεγάλωσα κι άρχισα να μοιάζω στη μάνα μου!

Όλα όσα της καταλόγιζα και όλα για όσα την κατέκρινα πλέον αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο όχι μόνο της καθημερινότητας μου αλλά και του χαρακτήρα μου! Όλα τα αρνητικά που πάντα μου της πρόσαπτα τώρα αναμένω να μου τα προσάψουν τα παιδιά μου!

Λένε πως μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις και αντιλαμβάνεσαι αλλιώς κάποιες καταστάσεις! Αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα, το πρίσμα από το οποίο διυλίζεις την καθημερινότητα σου! Αλλάζει το βλέμμα, η ματιά σου! Γίνεται πιο επικριτική, πιο συμπονετική, πιο αυστηρή και πιο διαλλακτική! Βλέπεις αυτή τη ματιά ρίχνεις στα παιδιά σου, πως θα γινόταν να ήταν η αδιάφορη ματιά που σε χαρακτήριζε τόσα χρόνια; Αρχίζουν τα μάτια σου να μοιάζουν στης μητέρας σου!

Κι όσο κι αν σε φόβιζε και σε απέτρεπε πάντα αυτό, όσο κι αν έλεγες εγώ δεν θα γίνω ποτέ έτσι, κοίτα! Μεγάλωσες κι έγινες η μαμά σου! Και κάνεις τα ίδια λάθη που έκανε κι εκείνη και παλεύεις με νύχια και με δόντια να μην σε απομυθοποιήσουν τα παιδιά σου, να μην καταλάβουν την φθαρτή σου φύση και τις αδυναμίες σου.

Ξυπνάς και κοιμάσαι, τις ελάχιστες ώρες που το κάνεις αυτό, με το φόβο χαραγμένο στο μυαλό σου για το αν θα καταφέρεις να ανταπεξέλθεις, για το αν θα μπορέσεις να τα βγάλεις εις πέρας και να μην τα κάνεις όλα λάθος. Προσπαθείς συνεχώς για το καλύτερο αλλά πάντα κάπου το χάνεις και μένεις μονάχη τα βράδια να απολογείσαι στον εαυτό σου.

Κι εκείνο το χεράκι που σε κρατάει σφιχτά το βράδυ που κοιμάται, αυτό το γέλιο που σε κάνει να τα ξεχνάς όλα, αυτό το «σ’ αγαπώ» που δεν το αλλάζεις με τίποτα στον κόσμο είναι αυτά που σε κάνουν να συνεχίζεις, να προχωράς μπροστά και να τρέχεις, όποτε μπορείς στη μάνα σου. Για καταφύγιο, για ξέσπασμα, για παρηγοριά και για συγχώρεση.

Γιατί μονάχα ως μάνα κατάλαβες τη μαμά σου. Κι ελπίζεις κάποια στιγμή να το κάνουν τα παιδιά σου.