Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Νύχτα φονιάς, γεννάει θύμησες, γεννάει θυμούς.
Σκοτώνει η νύχτα, θάβει μια αγάπη.
Άντρας νεκρός, πενθεί έναν έρωτα, πενθεί ένα όνειρο.
Άντρας σκυφτός, κάνει πως ζει, ποιον κοροϊδεύει;
Βαριά ανάσα, βαρύ το βήμα του.
Τσιγάρο αντρίκειο, μπουκάλι άδειο.
Λυγμός πνιγμένος, κρυφό το δάκρυ.
Χέρια στις τσέπες, γροθιές σφιγμένες.
Λαϊκό τραγούδι, ξυπνάει εφιάλτες!
Λαϊκό τραγούδι γεμάτο πόνο με “αχ” γεμάτο!
Χορός αργός και ζαλισμένος. Χορός με θρήνο, μοναχικός.
Φωτιά στο στήθος του, ψυχρός στην όψη.
Σακάκι μαύρο, σαν την καρδιά του.
Λευκό πουκάμισο, ψυχής λευκό.
Βλέμμα χαμένο, σαν την αγάπη!
Μνήμες φαντάσματα και όνειρα στάχτες.
Καμμένα όνειρα, μες στο τασάκι του αραδιασμένα.
Κορμί κουβάρι, άδειο κουφάρι.
Πολλά τα λόγια, που μείναν λόγια.
Λίγες οι πράξεις, ξεπουλημένες.
Ζωή στο τίποτα και ξοδεμένη.
Μπεγλέρι ξύλινο, μετράει καημούς.
Ποτήρι γυάλινο, που ακόμα αντέχει τα πάνω κάτω και τις βρισιές.
Ποτήρι γυάλινο, κερνάει φαρμάκια.
Τριγύρω άνθρωποι και αυτός μονάχος, τα σπάει μέσα του, σεβντάδες βγάζει.
Άντρας απ΄ έξω, παιδί στο φέρσιμο.
Στίχοι στα αυτιά του και αυτός βουβός.
Νύχτα που φεύγει, σαν την αγάπη!
Φονιάς η νύχτα και αυτός νεκρός.
Γυναίκας όνομα, ο πόνος έχει.
Η αγάπη κάλπικη.
Απάτη ο έρωτας.
Γυναίκα ο θύτης και αυτός το θύμα της.
Πονάει το αντίο της, τσακίζει το άδικο.
Πονάει μάγκα μου, ο χωρισμός!