Γράφει η Ελένη Τσακίρη
Κι έρχονται στιγμές που πνίγεσαι. Που ο κόμπος στο λαιμό, θαρρείς πως είναι ασφυκτικός και δεν σε αφήνει να ανασάνεις. Όσο και να προσπαθείς αυτός εκεί ,επιμένει πεισματικά, θολώνοντας μυαλό και σώμα. Και έρχονται σωρηδόν τα ερωτήματα. Τα γιατί σε κατακλύζουν και σε κάνουν κουρέλι..
Γιατί όλα να πάνε λάθος; Υπάρχει δόση αλήθειας στο παραμύθι; Η μήπως η αλήθεια είναι παραμύθι τελικά; Ερωτήσεις που απαντήσεις δεν έχουν.
Αν το καλοσκεφτείς, τα γιατί μόνο στα δικά σου αυτιά αντηχούν. Αυτά στοιχειώνουν τις νύχτες σου.
Έλα μου όμως που οι απαντήσεις είναι κρυμμένες κάπου εκεί, σε μια γωνιά του μυαλού σου, που δεν θες να δεις και να αγγίξεις. Γιατί; Γιατί έτσι θέλεις να μείνεις, πιστεύοντας στο όνειρο.
Μόνο που, αγάπη μου, τα όνειρα τελειώνουν το πρωί. Τα παίρνει μαζί της η νύχτα γιατί έτσι μπορεί μονάχα να υπάρχει. Αν πρέπει να απαντήσω στα γιατί, είναι μονάχα με μια λέξη που το ακολουθεί και τα καλύπτει απλά όλα. Γιατί έτσι.
Γιατί έτσι ήθελες. Γιατί τόσο άντεχες .Γιατί τόσο μπορούσες και είχες να δώσεις. Γιατί τόσο σε ένοιαζε. Γιατί τόσο τολμούσες. Γιατί τόσο αγαπούσες. Τα δικά μου γιατί σε αντιστάθμισμα όλων των παραπάνω; Γιατί για μένα ήσουν όλα εσύ. Γιατί σε ήθελα. Γιατί για σένα μπορούσα και τολμούσα να καταφέρω τα πάντα. Κυρίως όμως γιατί σε αγαπούσα δίχως γιατί, κόμμα τελεία και πως.
Υπάρχει σύγκριση; Καμία. Θα έρθει η ώρα που θα μετράς και εσύ τα δικά σου γιατί. Μόνο που τότε, δεν θα με νιάζουν πια παλιά ερωτηματικά. Θα τα ‘χω σβήσει από τον χάρτη. Γιατί έτσι πάει.
Η ζωή από μόνη της σβήνει τις παλιές σελίδες, δίνοντας χρώμα σε καινούργιες…
Join the discussion