Τα σημάδια που αφήνουν εκείνοι που άξιζαν, δεν θα σβήσουν ποτέ.

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Οι πιο πολλοί άνθρωποι περνούν από τη ζωή μας αθόρυβα, χωρίς να αφήσουν πατημασιές ή σημάδια. Ο καιρός σβήνει με το φύσημα του ανέμου απαλά και λιτά τη θύμησή τους. Όλα χάνονται χωρίς δισταγμό.

Κάποιοι άλλοι όμως, αφήνουν την στάμπα τους με σφραγίδες, χρώματα, με επιδέξιες πινελιές. Πινελιές που ρουφούν το χρώμα της φωτιάς και φτιάχνουν μποέμικα σχέδια με τον καπνό της καθημερινότητάς μας. Αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορούμε εύκολα να τους ξεχάσουμε όπως τους πρώτους. Είναι άνθρωποι που δεν φοβούνται να ριχτούν στο σκοτάδι ή να βουτήξουν στην θάλασσα στην καρδιά του χειμώνα…

Όταν έρθει ο καιρός και τα πράγματα μοιάζουν να είναι αταίριαστα, ακατανόητα μεταξύ τους, φωνάζουμε δυνατά κι εκείνοι οι άνθρωποι απαντούν. Μας ακούν δίχως  «πώς», δίχως «γιατί», μας ρίχνουν την κλωστή της Αριάδνης  για να βρούμε και πάλι τον δρόμο που χάσαμε πριν. Το στενάκι εκείνο, που θα μας οδηγήσει και πάλι στη λεωφόρο, εκείνο τον κρυφό, δειλιασμένο ειρμό που δίνει στο καθετί το νόημά του.

Ένα χέρι, μια παλάμη δυνατή και ζεστή, ένας λόγος που θα διώξει τον φόβο, θα τον αφοπλίσει με το φως του και θα τον κάνει αδύναμο μπροστά στις δυσκολίες. Ο φόβος μόνο με την χαρά και την ελπίδα ξέρει να τρέμει. Σβήνει όταν δεν μπορεί κυλήσει στο αίμα και χάνεται σε μια ακαθόριστη πορεία.

Ο άνθρωπος αυτός φιλά τις σελίδες του ημερολογίου του, γιατί μέσα του κρύβει χυμούς, φρούτα, μυρωδιές από όλο τον κόσμο, αποστάγματα σοφίας που τρέχουν στις φλέβες του και γίνονται ένα μ’ αυτόν.

Η σοφία του δε βρίσκεται στις λέξεις. Βρίσκεται στην αγκαλιά, στο άρωμα που κουβαλάει το δέρμα του και σε κάνει να  ανατριχιάζεις. Ακόμα και το υποσχόμενο βλέμμα του σε τρομάζει, γιατί κρύβει κι αυτό μια δόση αλήθειας, κάτι σταγόνες από τη ζωή που δεν έζησες ακόμη.

Όποιος κι αν είναι ο προορισμός σου άκου εσύ την μελωδία του. Άστην να σε γεμίσει, να κάνει τα πνευμόνια σου να σκάσουν από το άρωμά της και την καρδιά σου να χάσει το μέτρημα των παλμών της. Μην φοβηθείς σαν έρθει νωρίς και δεν την περίμενες. Ίσως είναι γραφτό του  να καταλήξει κάπως έτσι. Μέσα στο σκοτάδι σου να γνωρίσεις τα πιο φωτεινά, τα πιο γλυκά λόγια που δεν είχες την τύχη να μάθεις στο φως.