Ή φίλα με ή ξέχνα με!
Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Με λες ανυπόμονη και σε λέω αργό.
Με λες νευρική και σε λέω μαλθακό. Και κάπως έτσι μετράμε μερικούς μήνες.
Εγώ να προσπαθώ να εκμαιεύσω μια σου αλήθεια κι εσύ να προσπαθείς να θολώσει τα νερά. Εγώ να “εξαφανίζομαι” κι εσύ να με αναζητάς. Εσύ να μη με κρατάς κι εγώ να φεύγω. Εσύ να με φωνάζεις, κι εγώ να γυρίζω.
Εγώ να σε διώχνω κι εσύ να επιστρέφεις. Εγώ να μένω σιωπηλή κι εσύ να σπας τη σιωπή.
Κι αν με ρωτήσεις τι είναι αυτό που έχουμε, δε θα ξέρω τι να σου απαντήσω.
Κι αν με ρωτήσεις πού θα πάει αυτή η κατάσταση, πάλι δε θα μπορέσω να σου δώσω απάντηση. Βέβαια εσύ δε μιλάς πολύ.
Ούτε ρωτάς. Εσύ φιλάς. Και φιλάς αναπάντεχα ωραία. Με φιλάς με πάθος.
Μ’ εκείνο το πάθος που λείπει από τις λέξεις σου. Εσύ με φιλάς κι εγώ ξεχνάω.
Ξεχνάω τις ανέραστες μέρες μας, τις καληνύχτα που ποτέ δε μου λες…
Εσύ με φιλάς κι εγώ ξεχνάω πως δεν είσαι δικός μου. Μετά, εσύ σταματάς να με φιλάς κι εγώ αρχίζω να θυμάμαι…
Θυμάμαι το πρωί που θα ρθει κι εσύ πάλι δε θα μου πεις καλήμερα.
Θυμάμαι πως τον έρωτα που θέλω, πάλι θα μου τον αρνηθείς.
Γι’αυτό σου λέω, ή ξέχνα με ή φίλα με. Φίλα με κι άλλο…