Πού να σου εξηγώ, και τι να καταλάβεις!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πού να σου εξηγώ, και τι να καταλάβεις!
Μια σημείωση στο κινητό μου που δεν σου παραδόθηκε ποτέ.
Βλέπεις φεύγοντας, φρόντισες να μην υπάρχει τίποτα δικό σου.
Να μην υπάρχει τρόπος να σου πω πόσο μου λείπεις.
Να μην υπάρχει τρόπος να σου πω γύρνα.
Να μην υπάρχει τρόπος να σε ρωτήσω όλα εκείνα που δεν πρόλαβα.
Κι έτσι μια νύχτα άρχισα να σου μιλώ χωρίς να υπάρχει απάντηση.
Άρχισα να σε ρωτάω όλα εκείνα που ξέρω πως δεν θα τολμούσες ποτέ να μου απαντήσεις.
Όχι γιατί είσαι δειλός, αλλά γιατί δεν αντέχεις εσύ τις απαντήσεις σου.
Κι αφού ποτέ δεν συστηθήκαμε “σωστά”, σε έβαλα απέναντί μου και σου μίλησα για πρώτη φορά για όσα δεν ξέρεις όλον αυτόν τον καιρό που λείπεις.
Για όλες εκείνες τις νύχτες που η “καληνύχτα” είχε δίπλα το όνομά σου.
Για όλα εκείνα τα πρωινά που η “καλημέρα” ήταν δική σου.
Για όλους εκείνους τους περαστικούς που δεν άφησα να πλησιάσουν γιατί… γιατί δεν ήταν εσύ.
Για όλα εκείνα που ξέρω πια πως δεν ένιωσες ποτέ. Πως ήταν λέξεις, λόγια του αέρα που γέμισαν το χρόνο και ομόρφαιναν το χώρο.
Διακοσμητικές λέξεις σε ανύπαρκτα αισθήματα.
Και τώρα;
Τώρα.. πού να σου εξηγώ, και τι να καταλάβεις!