Όσο σε αγάπησε το συναίσθημά μου, τόσο σε μίσησε η λογική μου.
Γράφει η Σοφία Δημητριάδου
Υπάρχουν πάντα αυτές οι περίεργες στιγμές, αυτές που δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις τα συναισθήματά σου. Δεν μπορείς να δικαιολογήσεις τις πράξεις σου. Δεν ξέρεις ή δεν θέλεις να παραδεχτείς, γιατί κάνεις ότι κάνεις.
Έτσι είναι και οι στιγμές μαζί σου, χωρίς περιγραφή. Χωρίς επεξήγηση.
Δεν είναι στιγμές αδυναμίας, δεν θα τις χαρακτήριζα έτσι, θα τις μείωνα. Είναι απλά στιγμές που μου λείπεις παραπάνω. Είναι οι φορές που ηθελημένα ξεχνάω οτιδήποτε αρνητικό και σε θέλω δίπλα μου για μία ακόμα φορά.
Η καρδιά μου χτυπάει γρηγορότερα με μια φευγαλέα σκέψη σου. Θέλω απεγνωσμένα να σου φωνάξω «έλα». Σε ζητάει κάθε κύτταρό μου. Θέλω να περάσουμε ακόμα ένα βράδυ μαζί.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή το μυαλό μου εκρήγνυται. Δεν αντέχει άλλο να μένει αμέτοχο. Γνωρίζοντας τον πόνο που θα προκαλέσει, επαναφέρει στο προσκήνιο όλους τους λόγους και τους πόνους που πέρασε η καρδιά μου.
Προσπαθεί να την εμποδίσει να φερθεί παρορμητικά, όπως συνήθως. Είναι έντονη και το μυαλό την αφήνει να ζει, ακόμα και εκεί που ξέρει πως θα πληγωθεί. Την αφήνει να εκτεθεί, αλλά όταν την βλέπει να φτάνει στα όριά της την συγκρατεί. Της δείχνει μία πιο ρεαλιστή εικόνα των πραγμάτων, καθώς η ίδια της είναι σαν μαγεμένη, δέσμια του δικού της συναισθήματος. Συνεχίζει να σ’ αγαπά.
Όσο περισσότερο όμως σ’ αγαπάει η καρδιά μου, τόσο περισσότερο σε μισεί η λογική μου. Γιατί αυτή ξέρει, ξέρει τι περνάει η καρδιά μου όταν δεν είσαι εδώ. Όταν εξαφανίζεσαι. Όταν σε θέλει και αυτά τα σκαμπανεβάσματα και οι αυξομειώσεις των διαθέσεων της καρδιάς έχουν πλέον κουράσει την λογική μου και γι’ αυτό αποφάσισε για λίγο να πάρει αυτή τα ηνία και να οδηγήσει την καρδιά σε καινούργια μονοπάτια.