Γιατί είμαι γυναίκα και δεν θα απολογηθώ σε κανέναν σας!
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Δεν ήρθα σ’αυτόν τον κόσμο, για να νικηθώ. Να νικήσω ήρθα τον πόνο, την οργή που ξεσκίζει τις σάρκες, τον θυμό που φουντώνει στην ψυχή. Να νιώθεις ότι τρέμει όλη σου η ύπαρξη και να μην φοβάσαι. Να νιώθεις σαν το λιοντάρι μες στο κλουβί και να βρυχάσαι. Και επιμένω μέχρι να νικήσω.
Δεν τρέχει η αποτυχία στο αίμα μου, δεν είμαι πρόβατο κι ούτε χρειάζομαι τον βοσκό σας. Είμαι γυναίκα άγρια, σαν τον λιοντάρι. Ο εαυτός μου καθοδηγείται απ’το αίμα μου, που βράζει καυτό στις φλέβες μου. Η ψυχή μου αντέχει, γιατί έχει ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου.
Είμαι άγρια και αρνούμαι να μιλάω, να περπατάω, να κοιμάμαι με τα πρόβατα. Περπάτησα με τα θηρία, πάλεψα και επέζησα. Είμαι άγρια και δεν θα δώσω προσοχή σ’αυτούς που θρηνούν και παραπονιούνται, γιατί η αρρώστια τους είναι κολλητική. Μεγάλωσα με τους λύκους και ουρλιάζω σε κάθε πανσέληνο. Η αποτυχία δεν είναι ο δικός μου προορισμός.
Είμαι όμως και γυναίκα, μια κυρία που ξέρει να φέρεται. Πιστεύω στην ελευθερία και στους νόμους της φύσης. Δεν μπορείτε να μου πείτε πώς να φέρομαι, πώς να μιλάω, πώς να πονάω. Δεν μπορείτε να μου πείτε πώς να ζήσω. Ζω με τους δικούς μου κανόνες, γιατί είμαι γυναίκα και δεν θα απολογηθώ σε κανέναν σας!