Φυσικά και δεν θυμάσαι.
Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης
Φυσικά και δεν θυμάσαι.
Ούτε βλέμματα, ούτε αγγίγματα, ούτε φιλιά.
Τίποτα δεν θυμάσαι γιατί δεν σε ένοιαξε ποτέ να κρατήσεις στην μνήμη σου ό,τι υπήρξαμε.
Δεν θυμάσαι τίποτα, γιατί πάντα επέλεγες εκείνο που σε συμφέρει και μόνο κορίτσι μου.
Γι’αυτό και φοβάσαι.
Φοβάσαι ότι κάποιος σε αγκάλιασε αληθινά. Φοβάσαι ότι κάποιος σε άγγιζε αληθινά.
Φοβάσαι πως αυτός ο κάποιος δεν σου άξιζε γιατί έτσι είσαι εσύ, κι ούτε θες κι ούτε μπορείς να αλλάξεις.
Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν αν ερωτευτούν ή αν πονέσουν. Κι εσύ είσαι πολύ εγωίστρια και για τα δυο αγάπη μου.
Και βασικά, είσαι ανίκανη και για τα δυο.
Γιατί ερωτεύομαι θα πει παίρνω το ρίσκο να αλλάξω τον πυρήνα μου, τον κόσμο μου, τη γη μου.
Γι’αυτό κράτα τα όνειρα, κράτα και τα χαμόγελα, κράτα κι όσα δεν τόλμησες στη λίστα με όσα μου χρωστάς.
Χάρισμά σου.
Εγώ για τον έρωτα τολμώ, ρισκάρω, αλλάζω και ζω.
Εσύ, μείνει με όσα φοβάσαι.
Αυτά σου αξίζουν άλλωστε.