Γράφει η Νεφέλη
Χρειάστηκε να φάω πολλά σκαμπίλια μέχρι να φτάσω στο σημείο να μάθω να προστατεύω τη ψυχή και την καρδιά μου. Βλέπεις η απειρία μου αρχικά και η καλή μου πίστη αργότερα με φέρανε αρκετές φορές σε δύσκολη θέση.
Έδωσα απλόχερα την καρδιά μου ώσπου κάποια στιγμή κατάλαβα πως δεν πρέπει. Γνώρισα ανθρώπους που νοιαζόταν μόνο για το πως θα πάρουν χωρίς να δώσουν τίποτα.
Ανθρώπους που δεν τους καιγότανε καρφί για το τι νιώθω και κοιτούσαν μόνο την πάρτη τους.
Άλλοι πάλι ήταν μαέστροι στα ψεύτικα λόγια, στα ψεύτικα αισθήματα, στις ψεύτικες αγάπες.
Την πλήγωσα με άτομα που δεν τους άξιζε. Ώσπου κάποια στιγμή ευτυχώς ξύπνησα και κατάλαβα. Είδα τι συνέβαινε και αποφάσισα να την προστατεύσω από τα αρπαχτικά που τριγυρνούσαν γύρω της.
Πόνεσα τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως υπήρξα θύμα. Μάλιστα ντράπηκα κι όλας γιατί το ίδιο λάθος μου επέτρεψα να το επαναλάβω. Μετά θύμωσα με μένα. Μου μίλησα σκληρά και μου είπα λόγια που δεν μου άξιζαν.
Έκλεισα την καρδιά μου σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Την άφησα μόνη κι έρημη. Την τιμώρησα γιατί είχε ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί αληθινά. Σχεδόν την έπεισα πως η αγάπη δεν της αξίζει.
Εκείνη όμως κατάφερε να μείνει όρθια και να γεννηθεί ξανά. Μόνη της γιατρεύτηκε και βρήκε τα χαμένα κομμάτια της. Μόνη της άρχισε να χτυπά και πάλι. Μόνο που τώρα πια ξέρει πως πρέπει να προστατευθεί, ξέρει πως δεν γίνεται να παραδοθεί χωρίς πριν να δει τις διαπιστεύσεις .
Ξέρει να φυλάει τις αδυναμίες της, τις ευαισθησίες της, τις ανασφάλειες της.
Έγινε επιλεκτική και είναι αποφασισμένη. Δεν την νοιάζει για το αν θα μείνει μόνη ή αν θα την αγαπήσουν. Ξέρει πως είτε έτσι είτε αλλιώς, θα τα καταφέρει.