Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Δεν σου ζητησα ποτέ να είσαι «εδώ» στα δύσκολα μου.
Ούτε και στη χαρά μου.
Γενικά, δεν σου ζήτησα. Ειδικά, ήταν επιλογή μου να σου δίνω.
Κι έθεσες μόνη σου τον εαυτό σου ένα «εδώ» που εσυ το εννοούσες σαν κάτι γενικό κι αόριστο κι εγώ το εννοούσα σαν κάτι πολύ συγκεκριμένο.
Εδώ, θα πει να μοιραστούμε το ίδιο πάτωμα μέχρι να έρθει η ώρα να σηκωθούμε και να ξαναπιασουμε τη ζωή από τα μαλλιά.
Εδώ, θα πει να μοιραστούμε γέλια και δάκρυα. Επιτυχίες και αποτυχίες. Χαρές και απογοητεύσεις. Όλα. Μαζί.
Εδώ, θα πει να μην με ξεπετας με ένα «μην κλαις» ή «μην στεναχωριέσαι» επειδή εσυ δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς.
Εδώ, θα πει να μενεις και να επιμένεις όταν όλα σου λένε να φύγεις!
Εδώ θα πει πραξεις που κραυγάζουν και λόγια που σιωπούν.
Από υποσχέσεις, μεγάλα λόγια κι παχουλα «θα» πήξαμε και δεν χωράνε αλλα!
Αν το δικό σου το «εδώ» είναι φιλοσοφία, το δικό μου είναι ουσία.
Το δικό μου το «εδώ» έχει κότσια και μπέσα. Και δηλώνει παρόν υπό όλες τις συνθήκες.
Εγώ εδώ.. εσυ στο πουθενά σου..