Τι κρίμα που για την φυγή σου, ευθύνομαι εγώ.
Γράφει ο Νίκος.
Φεύγοντας αντικρίζω το “γιατί”. Φεύγοντας θολώνει το μέλλον.
Άφησες πίσω σου κάθε εκδοχή του εαυτού σου να περιπλανιέται μέσα μου!
Πώς να πάω μπροστά όταν τα μάτια μου είναι κλειστά;
Όταν οδεύουν στο πουθενά;
Έφυγες και πήρες μαζί σου τον δικό μου προσανατολισμό!
Δεν κοίταξες πια πίσω και εγώ έμεινα απλά να αντικρίζω τα βήματα τα σταθερά τα δικά σου δυνατά.
Απλώνω τα χέρια μου να σε βρω, να σε τραβήξω να σου πω “γυρνά πίσω.”
Μα ξέρω αγάπη μου πως τελικά δεν θα καταφέρω να σε αγγίξω.
Θα μείνω εδώ στο θολό στο δικό μου κόσμο με τον δικό σου εαυτό!
Πιστεύοντας και ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα ξαναδώ και πως θα βάλω τον δικό μου εγωισμό για πυξίδα!
Θα μαζέψω την καρδιά μου και θα την συναρμολόγησω ξανά για να μπορέσω να δω, να τρέξω μήπως και προλάβω να σε βρω!!
Τι κρίμα που για όλα αυτά ευθύνομαι εγώ.