Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Είναι στιγμές που πνίγομαι, στιγμές που δεν αντέχω άλλο.
Είναι στιγμές που θέλω να σκαρφαλώσω στη στέγη του σπιτιού και να ουρλιάξω! Γιατί απλά σας βαρέθηκα! Με κουράσατε πια!
Κουράστηκα! Κουράστηκα απο εκείνους που θέλουν το κακό μου, απο εκείνους που γελάνε με τον πόνο μου, απο εκείνους που βγάζουν τα κόμπλεξ τους σε κάθε μου χαρά!
Δεν σας θέλω πλέον στη ζωή μου! Δεν θέλω να ξέρετε τίποτα για μένα! Θέλω να μείνετε μακριά μου! Τόσο δύσκολο σας είναι να νιώσετε αγάπη; Τόσο δύσκολο σας είναι να χαίρεστε με τη χαρά μου όπως χαιρόμουν κι εγώ με τη δική σας;
Θα κρατήσω δίπλα μου μόνο εκείνους, εκείνους τους λίγους, εκείνους τους δικούς μου. Εκείνους που κλαίμε μαζί, αλλά γελάμε μαζί περισσότερο!
Εκείνους που δεν θα φοβηθώ να τους μιλήσω γιατί δεν έχουν κόμπλεξ να με ακούσουν κι εγώ θα δεχτώ κάθε τους λέξη.
Να μπορώ να μιλάω, να φωνάζω, να γελάω, να θυμώνω χωρίς φόβο για το πως θα το «πάρουν»!
Θα κρατήσω δίπλα μου την καλύτερή μου φίλη, την Ελευθερία μου!