Γράφει η Νεφέλη
Η εμπιστοσύνη φίλε μου δεν χτίζεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν ξυπνάς ένα πρωί και τη βρίσκεις να κάθεται δίπλα σου. Θέλει κόπο, τρόπο και σμίλευμα πετραδάκι-πετραδάκι.
Δύο άγνωστοι έρχονται να συναντηθούν φορτωμένοι ο καθένας με τα δικά του προικιά από το παρελθόν και παραδίδουν ο ένας στα χέρια του άλλου την ψυχή τους. Δίκαιη ανταλλαγή έως εδώ, συμφωνείς;
Και ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή ό,τι έχτιζες με κόπο αλλά κυρίως με αγάπη, το βλέπεις να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος μπροστά στα μάτια σου γιατί ανακαλύπτεις πως η εμπιστοσύνη χάθηκε, πέταξε, έκανε φτερά.
Μέσα σε μια στιγμή ο κόσμος γίνεται τούμπα, η γη γυρίζει και η χαρά, αγνοείται.
Δύσκολη η συγχώρεση. Επώδυνη η προσπάθεια. Για να είμαστε και ειλικρινείς μερικές φορές δεν αξίζει καν τον κόπο να προσπαθήσεις .
Σου έδωσε τα πάντα. Σου πρόσφερε γη και ουρανό. Σε έκανε θεό της. Ήσουν η ανάσα της και ο χτύπος της καρδιάς της. Όλα τα αισθήματα και όλες οι αισθήσεις της χτυπούσαν κόκκινο για σένα μόνο.
Κι εσύ; Πώς της το ανταπέδωσες αυτό;
Ένιωσες σίγουρος για το απόκτημα σου. Τονώθηκε η αυτοπεποίθηση και ο εγωισμός σου κι τα μυαλά σου πήρανε αέρα.
Κι αντί να ζήσεις και να απολαύσεις αυτό το δώρο, αποφάσισες να τσαλαβουτήσεις σε ξένα νερά.
Μόνο που δεν στάθηκες τυχερός και το έμαθε. Και τώρα; Ζητάς συγχώρεση και μια δεύτερη ευκαιρία σκορπίζοντας χίλιους όρκους και υποσχέσεις.
Τη βλέπεις να στέκεται απέναντι σου ψυχρή και παγωμένη. Τα μάτια της πρησμένα από το κλάμα. Σε κράτα σε απόσταση και καλά κάνει γιατί σε φοβάται. Ήσουν ψεύτης. Την γέλασες. Κι εκείνο το «για πάντα »που της έταξες δεν το τήρησες.
Χάθηκε η εμπιστοσύνη μαζί με την τσακισμένη αγάπη που σου είχε.
Όχι δεν φταίει αυτή που δεν μπορεί να συνεχίσει.
Η εμπιστοσύνη φίλε μου δεν είναι ρόμπα για να τη φοράμε όποτε θέλουμε. Δύσκολα κερδίζεται αυτή η πεντασύλλαβη λέξη κι αν χαθεί δύσκολα ξαναγυρίζει πίσω.