Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Τα χείλη δεν λένε ποτέ όλη την αλήθεια. Υπάρχει όμως ένας αστάθμητος παράγοντας, που κανείς δεν τον παίρνει υπόψιν, πιστεύοντας πως θα τον ξεγελάσουν. Τα μάτια. Τα μάτια όσα ψέματα κι αν πουν τα χείλη δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Έχουν την μαγική αρετή να είναι πάντα ειλικρινή.
Άρα λέγοντας όλα εκείνα τότε, ποιον προσπαθούσες να πείσεις; Εμένα σίγουρα όχι. Εγώ το ξέρεις πως μπορούσα, μπορώ και θα μπορώ να σε ψυχολογήσω. Να καταλάβω τι λες χωρίς να το πεις, να νιώσω τι νιώθεις χωρίς να το εκφράσεις, να δω πόσο πολύ πονάς πίσω από το μεγαλύτερο χαμόγελο σου.
Το ξέρεις πως μπορώ, πάντα μπορούσα. Ξέρεις πως λέγεται αυτό; Είναι ένα συναίσθημα που οι άνθρωποι έχουμε αρχίσει να ευτελίζουμε, να το σέρνουμε σαν ξεσκισμένο κομμάτι ύφασμα, σαν κουρέλι.
Είναι η αγάπη. Όταν κάποιος αγαπά δεν χρειάζεται λόγια για να καταλάβει, να αισθανθεί. Πάρε για παράδειγμα μια μητέρα με το παιδί της. Θα μπορέσει ποτέ κάποιο παιδί να ξεγελάσει την μητέρα του για το πως αισθάνεται; Ποτέ.
Όσα έλεγες λοιπόν ήταν μόνο για να τα ακούς εσύ. Να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά στα αυτιά σου μήπως και μπορέσεις να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν νιώθεις όλα όσα σου φωνάζει η καρδιά σου. Γιατί; Από φόβο; Από εγωισμό;
Σε έναν κόσμο συναισθηματικά ανάπηρων ανθρώπων επέλεξες κι εσύ να πας μαζί τους. Επέλεξες το κρυφτό, μόνο που μάτια μου δεν είμαστε πλέον παιδιά. Όποιος κερδίζει στο κρυφτό χάνει στην ζωή.
Δεν μου είπες όμως, τελικά τι έγινε. Έπεισες τον εαυτό σου πως δεν ερωτευτήκαμε ποτέ; Πως ήμασταν δυο μόνο φίλοι, δυο φίλοι με κοινό τρόπο σκέψης; Ή μπόρεσες να παραδεχτείς έστω και μέσα σου αυτά που νιώθεις; Πες μου τον έπεισες τον εαυτό σου; Γιατί εμένα όχι.