Αλίμονο σ’εκείνους που αντιστέκονται στον έρωτα, για να μην πονέσουν!

Γράφει η Ιωάννα Ντρε

Πονάει ο έρωτας ρε ζωή μα αλίμονο σαυτόν που δεν αφέθηκε να τον ζήσει.
Κι αν αφέθηκες και το ζησες και πληγώθηκες μάζεψε τα κομμάτια σου ένα ένα και ξαναφτιάξε το παζλ της καρδιάς σου.

Αν έχασες κομμάτια της ίσως κάποιος άλλος να βρεθεί στη πορεία να σε βοηθήσει να συμπληρώσεις το μισοτελειωμένο παζλ. Γιατί δε μπορεί.

Κάποιος θα βρεθεί να ανήκει μόνο σε σένα κάποια στιγμή στη ζωή σου. Κάποιος θα βρεθεί να σου επουλώσει τις πληγές, να σου τις γεμίσει με χαρές και να θέλει να μείνει για πάντα δίπλα σου.

Τώρα μπορεί να νιώθεις μόνος, μπορεί να νιώθεις απελπισμένος και πως δεν υπάρχει πραγματικός έρωτας πιστός εκεί στον έρωτά του. Τώρα δε βλέπεις καθαρά.

Σε πνίγει η στενοχώρια και δε μπορείς να διαχωρίσεις την πραγματικότητα από το ψέμα.

Θα ρθει η μέρα που θα αγαπήσεις και θα αγαπηθείς πραγματικά. Θα ρθει η μέρα που κι εσύ επιτέλους αισθανθείς πως θα ανήκεις κάπου. Θα ρθει η μέρα που θα εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά σου, χωρίς να τον περιμένεις όπως το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή.

Θα ρθει η μέρα που θα βρεθεί εκείνος που ότι σου λέει θα το εννοεί. Που θα σου μιλάει κοιτάζοντάς σε μες τα μάτια. Που θα σου κρατάει σφιχτά το χέρι για να σε προστατεύει και θα σε βάζει στην αγκαλιά του για να σε ζεστάνει.

Θα ρθει εκείνη η μέρα που όταν δεν είναι μαζί σου θα του λείπει η παρουσία σου.

Ναι, θα ρθει εκείνη η μέρα που όταν θα φεύγεις από κοντά του και ενώ έχεις απομακρυνθεί γυρνώντας το κεφάλι σου προς τα πίσω θα τον βλέπεις να στέκεται ακόμα εκεί να σε κοιτάζει μέχρι να σε χάσει από τα μάτια του.