Τα τατουάζ δεν είναι μόδα. Είναι μια γλώσσα που είτε την καταλαβαίνεις είτε όχι.
Γράφει η Έφη Νερούτσου
Ήμουν 18 χρονών όταν έκανα το πρώτο μου τατουάζ.
“Ένα θα κάνω και τέλος”, είχα πει. Για έξι περίπου μήνες το είχα κρατήσει κρυφό από την μαμά μου ενώ λίγο μετά το είχε δει.
Από τότε έχω κάνει πολλά με την μαμά μου απλά να κουνάει το κεφάλι της. Κάποια της αρέσουν και κάποια δεν τα καταλαβαίνει.
Τα τατουάζ δεν είναι μόδα. Τουλάχιστον δεν πρέπει να τα βλέπεις έτσι. Τα τατουάζ είναι κομμάτι του κορμιού μας, είναι ένα άλλο εγώ.
Δεν μου αρέσει να τα κοιτούν επίμονα, ούτε να προσπαθούν να διαβάσουν τι γράφουν. Ναι, κάποια φαίνονται και είναι σε δημόσια θέα αλλά αυτό δεν σημαίνει πως τα έχω κάνει για τους άλλους.
Το κάθε τατουάζ μου έχει την δική του ιστορία. Συνδέει εμένα με κάποιες καταστάσεις, ανθρώπους που δεν θα φύγουν ποτέ. Ούτε από μέσα μου αλλά ούτε και από πάνω μου.
Το κάθε ένα, είναι εκεί να μου θυμίζει κάτι που έζησα και προφανώς δεν θέλω να το ξεχάσω.
Δεν είναι τυχαίο τίποτα επάνω μου. Είναι όλα καταστάσεις που με έχουν αλλάξει σαν άνθρωπο. Είναι “πρόσωπα” που αγάπησα. Το αν υπάρχουν ή όχι στην ζωή μου δεν έχει σημασία γιατί υπάρχουν μέσα μου και πάνω μου.
Εσύ λοιπόν που δείχνεις τα τατουάζ σου, σταμάτα. Δεν χρειάζεται. Δεν είσαι κάτι διαφορετικό από αυτόν που δεν έχει. Ούτε ενδιαφέρει κανέναν το αν έχεις ή όχι. Μην βάζεις λοιπόν ανοιχτά μπλουζάκια απλά για να τα βλέπουμε.
Εσύ πάλι που κατακρίνεις τα τατουάζ, δεν ξέρω τι να σου πω. Μάλλον τίποτα. Δεν τα χτυπάμε μαζί, δεν μου τα πληρώνεις εσύ και δεν σου ζήτησε κανείς την γνώμη σου.
Σας φιλώ και σας αγαπώ.
