Τα συναισθήματα δεν θα ξεθωριάσουν ποτέ, σε ξένες αγκαλιές»
Γράφει η Έλσα Χαβέρη
Πολλές φορες προσπαθήσαμε και πιέσαμε τους εαυτούς μας να χωρέσουν σε ξένες αγκαλιές αλλα στην πραγματικότητα τι ειναι αυτο που καταφέραμε;
Επανελημενα προσπαθούμε να καλύψουμε κενά. Προσπαθούμε να μας πείσουμε οτι έχουμε τα πάντα.
Γελάμε λιγο παραπάνω σε συζητήσεις χωρίς να το εννοούμε.
Βγαινουμε πιο συχνά για να ξεχνιόμαστε.
Κρατάμε περισσότερες επαφές με αδιάφορους ανθρώπους για να νιώσουμε πιο ασφαλής.
Αναρωτήθηκαμε όμως ποιος ειναι ο λόγος που συμπεριφερόμαστε ετσι;
Αναρωτηθήκαμε γιατι να αρκεστούμε σε μια προσωρινή ευχαρίστηση αντί να αντιμετωπίσουμε μέτωπο με μέτωπο αυτο που πραγματικά μας απασχολεί;
Πώς επιτρέπουμε σε προβλήματα που πηγάζουν από μέσα μας να τα λύνουν εξωτερικοί παράγοντες;
Τι ειναι αυτο που θα σου χαρίσει μια ξένη αγκαλιά αν το μυαλό σου ταξιδεύει άλλου; Και τι ειναι αυτο που θα σου προσφέρει μεγαλύτερη ζεστασιά από την αγνή αγαπη;
Δυο ξένα σώματα δεν θα ειναι ποτε ισάξια με δυο γνώριμα.
Ίσως το κενό που νιώθουμε να μην μπορέσουμε να το αναπληρώσουμε ποτε.
Ίσως να μην αισθανθούμε ξανά το ίδιο για κάποιον όσο και αν προσπαθήσουμε.
Και ίσως ειναι καλύτερα ετσι.
Ειμαστε συλλέκτες εμπειριών σε μια συνεχή προσπάθεια να θρέψουμε και να εμπλουτίσουμε τον προσωπικό μας κόσμο. Αν το μυαλό μας μεινει προσκολλημένο σε ιδέες και εμμονές πως θα μπορέσει να μεγαλώσει η συλλογή μας;
Η ζωη προχωράει και όσο προχωράει προχωράμε και εμείς μαζι. Αφήνουμε πίσω όσους μας ξέχασαν, όσους μας παραμελήσαν και όσους μας πλήγωσαν. Όσους αγαπήσαμε και όσους μας αγάπησαν. Όσους νοιαστήκαμε και μας παραγκωνίσαν.
Κρατάμε το μυαλό μας και την συνείδηση μας καθαρή και την ψυχή μας ευγενή.
Ολα θα τα ζήσουμε και ολα θα γίνουν όσο έχουμε το θάρρος να τα κυνηγάμε αρκετά.
Ποτε δεν θα υπάρξει λάθος τάιμινγκ όσο υπάρχει θέληση και ποτε δεν θα μεινει στην αναμονή η επιθυμία για μια συνάντηση.
Στο μοτίβο της αγάπης η περιπλοκότητα της σκέψης περισσεύει.
Δεν υπάρχει λόγος να κανουμε κατι το οποίο δεν νιώθουμε οτι ειναι σωστο και δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούμε να αποδεικνύουμε κατι που ξέρουμε πως δεν ισχυει.
Και αν οντως καταλάβουμε πως ολα όσα θελουμε και αποζηταμε θα γίνουν στον χρόνο και στην ώρα τους θα συνεχίσουμε να καταπιέζουμε τον εαυτό μας σε καταστάσεις «προσωρινής ευχαρίστησης»;
Στα όρια της λογικής και της τρέλας βρίσκεται η ευημερία. Σκεψου πως θα είμασταν αν εμπιστευόμασταν αρκετά την τρέλα ώστε να ξεπερνάμε τους φόβους και τα όρια που έχουμε θέσει στον εαυτό μας, αλλα παράλληλα κρατούσαμε και την λογική στην τσέπη μας να την συμβουλευτούμε οποτε μας φανεί χρήσιμο. Αυτο θα ηταν η απόλυτη δύναμη, η εμπιστοσύνη και η στήριξη αποκλειστικά του εαυτό μας.
Ποιος θα ηταν λοιπόν ο λόγος να πράττουμε ενάντια του πραγματικού μας «θέλω»;