Στο τέλος της μέρας, μόνο η ψυχή σου, σου ανήκει!
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Είναι η ίδια η ζωή που σου δημιουργεί προϋποθέσεις τέτοιες, που θέλεις να ξεράσεις πάνω στο παρελθόν.
Να ξεχάσεις τα πάντα χωρίς να γυρίσεις ούτε μια φορά να τα κοιτάξεις.
Να κοιτάξεις το μέλλον ευθαρσώς στα μάτια και να ξεκινήσεις.
Να χαράξεις την πορεία που άρχισες, αφήνοντας πίσω τα λασπόνερα, τους άδικους δρόμους, την ανασφάλεια που σου φορτώσανε.
Να απαρνηθείς τα πάντα, όσο και να σε πονάει, όσο και να πληγώνει.
Και να παλέψεις πάλι απ’την αρχή.
Κουρασμένη, ξυπόλυτη, γιατί τα γοβάκια τα πέταξες κάπου στην διαδρομή.
Να μάχεσαι και να παλεύεις χωρίς να παραδίδεσαι.
Γιατί το νόημα είναι να δίνεις στο εαυτό σου την επιθυμία να μην το βάλει ποτέ κάτω, να μπορείς να ξυπνάς κάθε μέρα με μια ευδαιμονία πάνω στα χείλη.
Γιατί κάθε μέρα είναι μια καινούρια αρχή, που κάνει το μυαλό μας να ξεκολλήσει απ’την αίσθηση του τέλους.
Ίσως κάποια στιγμή πονέσεις, γιατί αναλώθηκες σε άσκοπες μάχες, σε μάχες που δεν ήταν δικές σου.
Τότε κατεβάζεις τα όπλα σου και ηρεμείς, αυτοσχεδιάζεις.
Γιατί η ειλικρίνεια ταυτίζεται με την δύναμη.
Γιατί η απομόνωση έχει ειλικρίνεια κι εκεί μπορείς να μαζέψεις τα κομμάτια της συμφοράς σου.
Γιατί είναι καιρός να πούμε τα αληθινά μας λόγια, γιατί η ψυχή μας έβγαλε πανιά.
Έλα λοιπόν σαλπάρουμε.
Με τόξο την φωνή, την ψυχή, τα μάτια, την αγάπη.
Χάραξε στα όνειρά σου το δικό σου δρόμο, γδάρε τις επιθυμίες σου και κάνε τες τόξο.
Τόσο ώστε καμιά φωνή να μην ακουστεί, καμιά άρνηση να μην σε πλακώσει, καμιά δύναμη να μην σε ρίξει, καμιά ψυχή να μην σε σταυρώσει.
Πάλεψε να κερδίσεις ό,τι στον κόσμο σου ανήκει, με δύναμη πολεμιστή, με την δύναμη της ψυχής σου.
Γιατί αυτή και μόνο σου ανήκει!