Γράφει η Πράξια Αρέστη
To μυαλό μου ταξιδεύει και σήμερα…
Πάει πίσω, σε εκείνες τις πρώτες ημέρες που σε γνώριζα.
Που σιγά σιγά σε ερωτευόμουν. Μπήκες σαν μικρόβιο μέσα μου και σιγά σιγά κυλούσες στις φλέβες μου, μέχρι που κυρίευσες το σώμα μου.
Σε εκείνες τις μέρες που σε είχα τόσο κοντά μου και δεν μπορούσα να ξεστομίσω το πόσο σε θέλω. Γιατί ούτε εγώ ήξερα τι ήταν αυτό που ένιωθα όταν σε κοίταζα να μιλάς, να χαμογελάς, να θυμώνεις, να απομακρύνεσαι.
Φόβος, αγωνία, αγάπη, θαυμασμός… τόσα συναισθήματα ανάμικτα, πρωτόγνωρα, έντονα, έπαιζαν μέσα μου σαν ορχήστρα ταυτόχρονα αλλά δεν μπορούσα να τα συγχρονίσω, να τα ρυθμίσω.
Και θεέ μου, ήσουν τόσο όμορφος και τέλειος που ένιωθα μπροστά σου μικρή και αδύναμη.
Πώς θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ μια θέση στη ζωή σου, στην καρδιά σου; Προτίμησα τη σιωπή. Ο έρωτας μας κάνει θαρραλέους, αφού πρώτα μας κάνει δειλούς. Και κάποτε οι σωστές λέξεις καταφέρνουν να βγουν από το στόμα μας όταν πια είναι αργά και οι συνθήκες δεν μας ευνοούν καθόλου. Το σωστό timing στον έρωτα είναι τελικά τα πάντα.
Και μπορεί να μην είσαι έτοιμος να ζήσεις κάτι τόσο μεγάλο, όμως, κατάλαβα ότι ποτέ κανείς δεν είναι. Γίνεσαι έτοιμος στην πορεία. Αν δεν αφεθείς, αν δεν κάνεις λάθη, αν δεν ρισκάρεις, αν δεν το ζήσεις, δεν μαθαίνεις. Μέσα από την εμπειρία μαθαίνουμε να αγαπάμε και να ζούμε, όχι μόνο μέσα από τα βιβλία ούτε στις συνεδρίες με τους ψυχολόγους. Η επαφή, μα πιο πολύ η ουσιώδης επαφή είναι αυτή που μας ωριμάζει, που μας γεμίζει, που μας μαθαίνει το νόημα του να είναι κανείς άνθρωπος.
Η ουσιώδης επαφή είναι ευτυχία. Γαληνεύει το μυαλό, ημερεύει το σώμα.
Θα στο πω τώρα κι ας άργησα πολύ. Σ’ αγαπάω. Με όλη τη σημασία της λέξης. Που ακριβώς δεν ξέρω να στην εξηγήσω, όμως, όταν τα χέρια μου σε αγγίζουν κάτι μαγικό συμβαίνει. Κι αυτή η επαφή είναι εθιστική και μεθυστική. Κι ίσως να είμαι βαθιά ρομαντική, ίσως ο έρωτας να κάνει σε όλους το ίδιο πράγμα.
Και σκέψου να μην υπήρξε ποτέ εκείνη η μέρα που σε γνώρισα πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας τώρα. Σκέψου πώς μόνο μια μέρα μπορεί να καθορίσει το υπόλοιπο της ζωή μας ή να περάσει και να αφήσει το στίγμα της μέσα μας για πάντα.