Πόσα “θα” να καταπιώ ακόμα και πόσες απογοητεύσεις τελικά θα χωνέψω;
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Θα έρθεις μου λες, θα έρθεις να με βρεις, θα έρθεις να με πάρεις αγκαλιά, θα, θα, θα.
Και χαμογελάω στο ακουστικό μου, ειρωνικά μα δεν το βλέπεις. Πόσα “θα” να καταπιώ ακόμα και πόσες απογοητεύσεις τελικά θα χωνέψω; Όλο “θα” και “θα” και στο τέλος μένω στο κενό να ψάχνω να βρω γιατί σε πίστεψα για μια ακόμα φορά, γιατί θεώρησα πως αυτή η φορά θα διαφέρει κάπου.
Θα με πάρεις να φύγουμε μου λες και δεν μπορώ να καταπιώ άλλες ληγμένες υποσχέσεις, το στομάχι μου πλέον δεν το αντέχει κι ας έλεγα πως πλέον έχω αποκτήσει ανοσία.
Σου γυρίζω πίσω ένα μούγκρισμα και αιφνιδιάζεσαι, έχεις συνηθίσει βλέπεις να ενθουσιάζομαι και να κάνω σχέδια πάνω σε όλα εκείνα που μου τάζεις.
Φτάνει αγάπη μου, σου λέω, φτάνει γιατί χορτάσαμε από λόγια και δεν είναι καν φρέσκα, πήγαινε να τα πεις κάπου αλλού μπας και πιάσουν τόπο.