Πονάει ο έρωτας που δεν είναι αμοιβαίος..
Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Ότι είχα να σου πω, στο είπα. Ότι είχα να σου δείξω, στο έδειξα. Ότι είχα να κάνω, το έκανα.
Άφησα μπροστά στα πόδια σου συναισθήματα κι ελπίδες και όνειρα. Άνοιξα την ψυχή μου και προσπάθησα να σκοτώσω κάθε αμφιβολία σου. Σου φώναξα “σ’ αγαπώ” και τα μάτια μου ούρλιαζαν πως το εννοούσα.
Σου έδωσα χώρο και χρόνο να σκεφτείς, να καταλάβεις, να αποφασίσεις. Άφησα τη μπάλα στο δικό σου γήπεδο κι έμεινα να περιμένω για τη δική σου κίνηση. Μια κίνηση που δεν έκανες ποτέ!
Και τώρα, αφού δεν έμεινε τίποτα άλλο πια να κάνω, λυπάμαι, αλλά δεν θέλω να σε ξαναδώ. Θέλω το χρόνο μου να ηρεμήσω το μυαλό μου, να γλείψω τις πληγές μου, να καθησυχάσω την καρδιά μου.
Όχι δεν φταις, ούτε σου ζητάω ευθύνες, εξάλλου δεν εκβιάζονται τα συναισθήματα. Ή υπάρχουν ή δεν υπάρχουν. Σε μένα υπήρχαν, σε σένα όχι, συμβαίνουν κι αυτά. Δεν σου κρατάω κακία, απλά δεν αντέχω να σε βλέπω. Δεν μπορώ να σε κοιτάζω. Με πονάει!
Πονάει ο έρωτας αν δεν είναι αμφίδρομος. Πονάει αν δεν είναι αμοιβαίος. Πονάει και θέλει χρόνο και απόσταση για να σιγήσουν οι φωνές μέσα σου. Θέλει χρόνο κι απόσταση για να πάψουν να ματώνουν οι πληγές.
Δεν θέλω ούτε τα λόγια παρηγοριάς, ούτε τη φιλία σου. Θέλω να μ’ αφήσεις μόνη. Να κλαίω ακούγοντας τραγούδια που σε θυμίζουν. Να ουρλιάζω και να βρίζω. Να θυμώνω και να ξεσπάω. Να οδηγώ τα βράδια χωρίς προορισμό και να ξημερώνομαι με τη σκέψη σου. Για όσο χρειαστεί μέχρι να ηρεμήσω. Μέχρι να μου περάσεις. Μέχρι να βγεις απ’ το μυαλό μου.
Δεν θέλω ούτε τα λόγια παρηγοριάς, ούτε τη φιλία σου. Απλά άσε με να σε ξεχάσω…