Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Η αγάπη είναι το ομορφότερο συναίσθημα στο κόσμο αρκεί να είναι αμοιβαίο, αλλιώς πονάει. Πονάει η αγάπη μάτια μου. Κάποιες φορές πονάει. Πονάει όταν αγαπάς για δύο. Όταν νιώθεις, προσφέρεις χωρίς να δέχεσαι τα ίδια πράγματα. Όχι σαν αντάλλαγμα αλλά όταν αδειάζεις τη ψυχή σου και τη δίνεις κάπου θέλεις να καλύψεις το κενό αυτό με την αγάπη του άλλου για σένα.
Δε φτάνει μόνο να είσαι με κάποιον. Δε φτάνει μόνο να τον θες. Δεν είναι το ίδιο η αγάπη με το πάθος ή τον ενθουσιασμό.
Εγώ σε αγάπησα εδώ. Εδώ ήμασταν μαζί και εδώ είμαστε ακόμα. Δεν έφυγα λεπτό από δίπλα σου. Όχι γιατί δε μπορούσα. Γιατί δεν ήθελα. Όχι γιατί δε μπορούσα να παίξω με τα συναισθήματά σου. Μπορούσα, αλλά η καρδιά κάποιου δεν είναι παιχνίδι για να παίζω και όταν το βαρεθώ να το πετάξω.
Μου ανοίχτηκες. Μου ξεδίπλωσες τη ζωή σου όλη και μου είπες ότι δε θέλεις να με χάσεις από τη ζωή σου. Πως δεν αντέχεις άλλο πόνο και άλλα ψέματα όπως έκαναν πιο πριν σε σένα.
Σε άφησα να μιλάς με τις ώρες, να τα βγάλεις από μέσα σου, να ξαλαφρώσεις. Σε αφουγκράστηκα, σε κατανόησα και έσκυψα στο προσκέφαλό σου κι εκεί θα παραμείνω να σε νοιάζομαι.
Όταν γίνεται μια πληγή στη καρδιά σου κάποια στιγμή θα επουλωθεί και ίσως ξεχαστεί. Όταν όμως στο ίδιο σημείο συνέχεια δημιουργείται μια πληγή και πολλές φορές σε ανοιχτή πληγή απανωτά γίνεται κι άλλη πονάει περισσότερο. Γίνεται πιο ευαίσθητο το σημείο αυτό και φοβάσαι πως θα συνεχίσεις με ανοιχτές πληγές κι αν σου κάνουν κι άλλη πως θα μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις.
Κάπου εκεί εύχεσαι να βρεθεί ένας άνθρωπος να σου απαλύνει το πόνο, να γαληνέψει τη ψυχή σου και να επουλώσει τα τραύματά σου.
Όχι από λύπηση, όχι από οίκτο. Δε ζητάς αυτό. Λίγη αγάπη ζητάς. Λίγη αγάπη θες κι όταν βρεις αυτόν τον άνθρωπο που θα σε αγαπήσει και θα σε σεβαστεί πρόσεχε μη τον χάσεις.