Ο έρωτας κορίτσι μου, όταν φοράει παντελόνια, όταν κλείνεις την πόρτα, σπάει το παράθυρο και μπαίνει.

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.

Μάθε με να αγαπώ την μοναξιά όπως εσύ.
Να παίρνω το αυτοκίνητο και να φεύγω όποτε με ζορίζουν.
Να μην απαντάω σε μηνύματα, σε τηλέφωνα και να έχουν πρόσβαση σε εμένα μόνο όσοι θέλω.

Μάθε με να μην μου λείπεις τα βράδια.
Να μην σε ζητάω.
Να μην θέλω να είσαι η τελευταία καληνύχτα μου.
Να μην είσαι η καλημέρα μου.
Να μην χάνομαι για να με αναζητήσεις.

Μάθε με να με αγαπάω πιο πολύ από εσένα.
Μάθε με να με προσέχω πιο πολύ από εσένα.
Μάθε με να διαγράφω έτσι όπως έμαθες να διαγράφεις εσύ.
Με μια λέξη άηχη κι ένα βλέμμα παγωμένο, επειδή πέρασα τις πολύτιμες γραμμές σου.

Ναι, τις πέρασα. Όσο δεν σε ξεπερνάω, θα περνάω πάνω από αυτές τις γαμημένες τις γραμμές σου.
Δεν θα γίνω μνήμη, δεν θα γίνω στιγμή.
Θα διεκδικώ πεισματικά το παρόν.
Γιατί τα μάτια σου εγώ έχω φιλήσει..
Και ξέρω την αλήθεια που δεν τολμάς να παραδεχτείς.
Βάφτισες την μοναξιά επιλογή για να μην την πεις φόβο.
Κι εγώ θα μείνω για να σκοτώσω κι αυτό το φόβο σου, όπως κι όλους τους άλλους.

Στην αγκαλιά σου η καρδιά μου έχει σβήσει..
Γιατί ο έρωτας κορίτσι μου, όταν φοράει παντελόνια, όσο του κλείνεις την πόρτα, σπάει το παράθυρο και μπαίνει.
Δεν θα σπάσει το σκοινί..