Γράφει η Βάγια Αγγελακοπούλου
Από τη στιγμή που ξεκίνησα να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, διαπίστωσα πόσο οι άνθρωποι είναι σκλάβοι μιας τελειότητας. Μιας ανυπόστατης τελειότητας, που παίρνει τελικά σάρκα και οστά, στην εμφάνιση, στην εργασία, στην συμπεριφορά. Παλεύουμε με νύχια και με δόντια, να οικειοποιηθούμε την ιδέα της τελειότητας.
Υποχείρια μιας τελειότητας. Και κάνουμε ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να την διατηρήσουμε. Δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να γεράσει, να έχει ατημέλητα μαλλιά. Η ακμή είναι ανεπίτρεπτη. Οτιδήποτε διαταράσσει τη τέλεια εικόνα σου είναι απαγορευμένο. Γιατί πως θα πας θάλασσα έχοντας κυτταρίτιδα και περιττά κιλά;
Δέσμιοι μιας τελειότητας που δεν μας επιτρέπει να είμαστε ο εαυτός μας. Κάτι η τελειότητα, κάτι τα κοινωνικά «πρέπει», σε κρατάνε κλεισμένο σε μια γυάλινη σφαίρα. Δεν επιτρέπεται να κάνεις λάθη. Πρέπει η συμπεριφορά σου να είναι ως είθισται, ακόμα και αν αυτό σε κάνει να προσποιείσαι.
Και κάπου εκεί χάνεσαι. Καταλήγεις να θυσιάζεις τον εαυτό σου, την προσωπικότητα και την μοναδικότητά σου, στο βωμό της τελειότητας, τη στιγμή που αυτή δεν υπάρχει. Μια καλοφτιαγμένη βιτρίνα είναι, μέσα στην οποία νιώθεις να ασφυκτιάς.
Τίποτα δεν είναι ιδανικό. Δεν υπάρχει ιδανικό επάγγελμα, μόνο επάγγελμα που σου ταιριάζει. Δεν υπάρχει ιδανικό ντύσιμο, μόνο αυτό που σε εκφράζει. «Τέλειοι σύντροφοι, τέλεια φίλοι, τέλεια εμφάνιση»… Η ατέλεια καταλήγει δυνάστης. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αν είμαστε τέλειοι, θα φτάσουμε στην ευτυχία. Και έτσι ξεκινάει ένα ατελέσφορο κυνήγι τελειότητας.
Κυνηγάς το ιδανικό προσωπείο τελειότητας, νομίζοντας πως κυνηγάς την ευτυχία. Το να είσαι ευτυχισμένος δεν σημαίνει πως είσαι τέλειος. Είσαι ευτυχισμένος όταν μπορείς να δεις πιο μακριά από την κάθε ατέλεια.
Αναλογίζομαι ότι οι ατέλειες μας κάνουν να διαφέρουμε. Εκείνη η ελιά που έχεις από μωρό για την οποία ντρέπεσαι, οι φακίδες που θέλεις να καλύψεις, τα σημάδια που απόκτησες σαν παιδί. Σε όλες τις ατέλειες απεικονίζεται η μοναδικότητα, η κάθε διαφορετική ιστορία. «Δεν είμαι τέλεια, αλλά είμαι ΕΓΩ», με όλες τι ατέλειές μου, που μου επιτρέπουν να είμαι εγώ.
Αγκάλιασε το «εγώ» σου με όλες τις ατέλειες, για να το εξελίξεις. Οι ατέλειες είναι μέρος του εαυτό σου, μην τις κρύβεις. Μην ακούς τις φωνές που ουρλιάζουν στο κεφάλι σου, και μην αυτομαστιγώνεσαι κάθε φορά που δεν είσαι τέλειος. Όλα ξεκινάνε όταν συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους. Ξεχνάς όμως ότι η μοναδικότητα δεν επιδέχεται συγκρίσεις.
Κι αν είσαι από αυτούς τους τέλειους, αψεγάδιαστους ανθρώπους, που σε περιμένουν στη γωνία να κάνεις λάθος, για να σε κρίνουν, να σε ενημερώσω ότι δεν χρειαζόμαστε την αψεγάδιαστη τελειότητα που μας πλασάρεις. Μας πνίγει. Επιλέξτε την αυθεντικότητα κι ας έχει ψεγάδια. «Σ’ αγαπώ γι’ αυτό που είσαι, όχι γι’ αυτό που προσποιείσαι».
Ας μη προσπαθήσουμε να είμαστε τέλειοι. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε καλύτεροι από χθες. Να είσαι αληθινός όχι για το όνειρο, όχι για τη βιτρίνα, αλλά αγαπώντας τα ψεγάδια σου , που σε κάνουν μοναδικό. Και το ασχημόπαπο δεν ήταν τέλειο, αλλά ήταν μοναδικό, και έγινε ο ομορφότερος κύκνος.
Other Articles
