Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Αν βρεθείς σε μία σχολική αίθουσα, ψάξε να βρεις τα σκονάκια και τα σημειώματα των παιδιών στα θρανία. Κάπου θα υπάρχει και ένα B.F.F.E. σαν αυτό που έγραφες και εσύ όταν ήσουν σε κείνη την ανέμελη ηλικία.
Καλύτερες φίλες για πάντα!
Μια αρχή και μια υπόσχεση για τα πιο αγνά και τα πιο αληθινά όνειρα των παιδιών στα σχολεία. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την φιλία στην εφηβεία. Κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει όπως η κολλητή σου.
Αυτό συνέβαινε και με μας! Δεν ήμασταν αυτό που λεν φίλες από την κούνια, δεν πηγαίναμε στο ίδιο νηπιαγωγείο, ούτε στο ίδιο σχολείο. Μας ένωσε όμως το θρανίο του φροντιστηρίου. Εκεί συναντηθήκαμε. Κάπου στην πρώτη Λυκείου σε είδα να περιμένεις έξω από μια αίθουσα για το πρώτο μας μάθημα. Σου μίλησα, γνωριστήκαμε και άρχισε μια μοναδική σχέση. Η κρέπα πριν το μάθημα, τα ακαταλαβίστικα μαθηματικά, τα δρομολόγια των λεωφορείων για το χωριό σου, ο κούκλος της μεγαλύτερης τάξης που γλυκοκοιτούσε και τις δυο μας και τα πρώτα τσιγάρα εκεί στο πλατύσκαλο.
Οι Πανελλήνιες , σταθμός. Εγώ και εσύ φοιτήτριες! Ποιος να το φανταζότανε ότι θα τα καταφέρναμε και οι δύο! Σε διαφορετικές πόλεις αλλά με κοινά όνειρα, κοινά βιώματα και κοινό υπόβαθρο ζωής. Η καθεμία με την τρέλα της , τα ρίσκα της και τις συνέπειές τους. Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα χρόνια δεν μιλούσαμε πολύ, δεν είμασταν οι φίλες που περνάν τον χρόνο τους πάνω από ένα τηλέφωνο αναλύοντας όλες τις λεπτομέρειες της προηγούμενης βραδιάς. Δεν μας ταίριαζε. Αγαπούσαμε την πιο προσωπική επαφή. Τα μάτια μας μιλούσαν πιο καλά από τα χείλη.
Οι διακοπές των εορτών και η επιστροφή στην δικιά μας πόλη ήταν σωτηρία. Ένα ραντεβού στο γνωστό σημείο, ένας καφές που τελικά κατέληγε σε μπύρες, ένα τσιγάρο που γινότανε πακέτο και κείνη η ήρεμη κατάθεση γεγονότων και ψυχής, που τόσο όμορφα και απλά, γέμιζε τα κενά της απόστασης. Ερωτευτήκαμε, πληγωθήκαμε, αλλάξαμε, φτάσαμε στα άκρα αλλά πάντα η μία ήξερε ότι κάπου εκεί είναι η άλλη που θα την στηρίξει σε ότι τρέλα και αν σκεφτεί, σε όσο παράδοξη ιστορία και αν μπλεχτεί.
Αυτό δεν είναι άλλωστε η φιλία; Μια συνεχής και αδιάκοπη άνευ όρων αποδοχή και συνενοχή στις επιλογές του άλλου. Μια αμοιβαία εμπιστοσύνη και μια σιγουριά ότι δεν θα είσαι ποτέ μόνη.
Οι σπουδές τελείωσαν, τα πτυχία κορνιζώθηκαν στα σπίτια των γονιών μας και εμείς καταλήξαμε να κάνουμε την ίδια δουλειά και μετά από αυτήν να πίνουμε μπύρες σκαλίζοντας τις πληγές και τις αναμνήσεις. Κάπου εκεί άρχισε η ζωή να μας κάνει πλάκα, θαρρείς και υπήρχε χαραγμένη μια γραμμή και εμείς περπατώντας χέρι χέρι πατούσαμε πάνω της.
Παντρευτήκαμε τον ίδιο χρόνο και με διαφορά δύο μηνών φέραμε στον κόσμο τα πρώτα μας παιδιά.
Κοινές ανησυχίες, κοινά προβλήματα, λίγος χρόνος αλλά εμείς εκεί. Βρίσκαμε τον τρόπο να μοιραζόμαστε τα κομμάτια της ψυχής μας, να ακουμπάμε η μία στον ώμο της άλλης. Και όλα τότε άλλαζαν. Ηρεμούσαν οι δαίμονες μας.
Οι παρεξηγήσεις όπως σε όλες τις σχέσεις υπήρξαν και στην δικιά μας. Περνούσαν όμως πάντα αδιάφορα και τα θεμέλια της φιλίας μας κρατούσαν σταθερά τα βήματα μας και μετά το σεισμό της διαφωνίας.
Τα δεύτερα παιδάκια μας ολοκλήρωσαν την κοινή μας πορεία. Επτά μήνες διαφορά αυτήν την φορά.
Ήρθε τώρα και η στιγμή να γίνει η φιλία, συγγένεια. Να πάρουμε προαγωγή και από φίλες να γίνουμε κουμπάρες, να γίνουμε οικογένεια. Ξέρεις πόσο σημαντική είναι για μένα αυτή η λέξη και η τιμή που μου κάνεις να βαφτίσω το δεύτερο κοριτσάκι σου.
Αύριο λοιπόν είναι αυτή η μέρα που θα πάρει όνομα η μικρή μας πριγκίπισσα.
Εύχομαι στην ζωή της να κάνει φίλες και να γεμίσει αγάπη από αυτές. Να έχει την ευκαιρία να γευτεί την γλύκα της παρέας και την ευλογία να πάρει ανιδιοτελή αγάπη από τους ανθρώπους που θα την περιτριγυρίζουν.
Υπόσχομαι να την προσέχω και να την αγαπάω σαν δικό μου παιδί.
Ευλογημένη και φωτισμένη να είναι η μικρή μας και εμείς πάντα μαζί, να γράφουμε το B.F.F.E. και ας είμαστε 30!
Σε ευχαριστώ και σε αγαπώ!