Κουτσομπόλες, η ζωή έχει πιο πολύ ενδιαφέρον όταν ασχολείσαι με το σπίτι σου, από το να κοιτάς τι κάνουνε οι άλλοι…

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Τι λέτε, να ξαναχώσω σήμερα;
Τι ρωτάω, θα ξαναχώσω…

Αξιοθρήνητα πλάσματα φίλε μου!
Άνθρωποι τσακισμένοι κι άψυχοι, κενοί και στην ουσία άσφυγμοι, ζωντανοί νεκροί που τρέφονται με χολή, περιττώματα και κακία.

Για ποιους λέω;
Λέω για την χειρότερη πάστα ανθρώπων, για την ντροπή του ανθρώπινου είδους, για κάτι σιχαμένα ανθρωπόμορφα όντα, που έρπουνε και επιδεικνύουν όλο καμάρι τις διχαλωτές τους γλώσσες, μιας και δεν έχουν τίποτε άλλο να δείξουν.
Λέω για κάτι καλικάντζαρους, που περνούν την ανούσια ζωούλα τους σε βεράντες, σε γωνίες πεζοδρομίων, πίσω από το ματάκι της πόρτας τους, πίσω από τις κουρτίνες και τις γρίλιες των παράθυρων.
Λέω για εκείνες τις σιχαμένες κάμπιες, που έχουν τα αυτιά τους κολλημένα σε τοίχους και σε πατώματα. Για εκείνα τα άχρηστα τρωκτικά, που η αξιολύπητη ζωούλα τους αποκτά υπόσταση και ουσία, ψάχνοντας προφίλ ανθρώπων στο διαδίκτυο και ξεσκονίζοντας φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Για όσους ψάχνουν εναγωνίως να μάθουνε τι κάνει ο ένας κι ο άλλος, μπας και γεμίσουν τις άδεις μέρες τους και τις ανύπαρκτες ψυχές τους.

Μιλώ για εκείνη την κατηγόρια ανθρώπων, ο Θεός να τους κάνει ανθρώπους δηλαδή, που γνωρίζουν ποιος τα έχει με ποιον, τι εσώρουχο φοράει η γειτόνισσα, τι μαγείρεψε η απέναντι, τι πρόβλημα έχει τα από κάτω ζευγάρι. Γνωρίζουν γιατί χώρισε ο Κοκός με την Μαρία, ποσά παιδιά έχει η Λούλα, με ποιους τα έχει κάνει και σε πια ερωτική στάση τα συνέλαβε!
Μιλώ για τις απανταχού Κατίνες και Κατίνους με την φιδίσια μούρη, με το γλοιώδες βλέμμα και με την βρομερή ανάσα. Μιλώ για τα αναξιόπιστα και τρισάθλια ειδησεογραφικά πρακτορεία κίτρινων νέων της εκάστοτε γειτονιάς, για τα γραφεία πάσης φύσεως άχρηστων πληροφοριών.
Για εκείνους τους ηθικολόγους και τους ηθικοπλάστες, για τους εισαγγελείς χωρίς πτυχία, για τους κριτές με το σηκωμένο δάκτυλο και για τους έχοντες γνώμη και άποψη για τις ζωές όλου του κόσμου.
Για αυτά τα αηδιαστικά νεκροζώντανα ζόμπι, που έτσι και τους πας σε μια ερημιά χωρίς πρόσβαση στον έξω κόσμο, θα πεθάνουν την ίδια στιγμή, γιατί πια δεν θα έχει κανένα απολυτός νόημα η ζωούλα τους.

Αξιοθρήνητα πλάσματα πέρα για πέρα και ειλικρινά όσο κι αν ψάχνω, δεν μπορώ να βρω ούτε έναν λόγο για να είστε χρήσιμοι σε τούτη την ζωή. Όσο και να ψάχνω, αδυνατώ να κατανοήσω τον λόγο ύπαρξης σας. Όσο επιεικείς και να θέλω να είμαι μαζί σας, το καλύτερο που μου βγαίνει να κάνω, είναι το να σας κάνω την χάρη και να σας φτύσω στην μούρη.

Όμως, κάντε τον κόπο και σκεφτείτε κάποια στιγμή, πως η ζωή έχει πιο πολύ ενδιαφέρον όταν ασχολείσαι με τον εαυτό σου, με την δουλειά σου και με το σπίτι σου, από το να κοιτάς τι κάνουνε οι άλλοι. Κάντε μια προσπάθεια μήπως και καταλάβετε κάποτε, ότι ο άνθρωπος έχει αξία όταν τον παίρνουν οι γύρο του λίγο στα σοβαρά, όταν έχει κάτι ουσιώδες να πει κι όταν ο λόγος του έχει λίγη έστω βαρύτητα. Βρε συνειδητοποιήστε επιτέλους, πως η γνώμη σας μετράει μόνο όταν σας την ζητήσει κάποιος, αλλιώς δεν έχει καμία σημασία. Δηλαδή κάντε μια ύστατη προσπάθεια να μην ασχολείστε άλλο με τον κόσμο και ασχοληθείτε μόνο με την καμπούρα σας.

Α να χαθείτε, αηδίες!