Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Πάντα φεύγω όταν η σχέση μεσουρανεί, όταν η σχέση θυμίζει ακόμη αγριολούλουδα και πάθος.
Δεν μ’ αρέσει να βαλτώνει κάτι, να σέρνεται και να χτυπιέται.
Θέλω στο αποκορύφωμά της να το τελειώνω.
Δεν αδημονώ πλέον κι όταν δεν αδημονώ σημαίνει ότι τελείωσε.
Και θέλω πάντα να αφήνω ένα γλυκό στίγμα πίσω μου, μια γλυκιά ανάμνηση που να θυμίζει καλοκαίρι.
Αν άξιζε να το ζήσουμε;
Φυσικά και άξιζε, γιατί το πάθος ήταν ανελέητο.
Ό,τι επιλέγεις ο ίδιος, πρέπει να το αντέχεις.
Να το φτάνεις μέχρι το τέλος. Αλλιώς, είναι λιποταξία..
Κι όταν φτάσεις πια στο τέλος, όταν δεις όλο το έργο που παίχτηκε τότε, αν έχεις κότσια, ρίξε και μια μούντζα στα μούτρα σου.
Έτσι, για το γαμώτο.
Γιατί ποτέ δεν ασχολήθηκα με ό,τι δεν με διεκδικεί.
Με ότι δεν με σέβεται, με ότι με αδικεί.
Κι εσύ τα έκανες όλα αυτά σε μεγάλο βαθμό.
Έκλεισες τα συναισθήματά μου, τα κλείδωσες και πέταξες το κλειδί στον πάτο της θάλασσας.
Αλλά εγώ κολύμπησα και το βρήκα κι ας τρόμαξα.
Συνήθως κάνω αυτό που με φοβίζει, αυτό που με τρομάζει.
Και με το κλειδί στο χέρι πλέον παίρνω τα συναισθήματά μου πίσω.
Αποχωρώ γιατί δεν αξίζει άλλο τον κόπο.
Γιατί η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι.
Θέλει να ρισκάρεις την ψυχή σου.
Θέλει να είσαι δυνατός για να ρισκάρεις κι όχι δειλός.
Δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι.
Κι εγώ ονειρεύομαι πολύ.
Ονειρεύομαι ότι κάποτε σ’ αγάπησα και με το παραπάνω.
Ίσως να σ’ αγαπούσα παραπάνω αν δεν ήσουνα ένας ακόμη δειλός.
Λες ψέματα στον εαυτό σου κι αυτό με τρομάζει.
Αλλά όχι και να γράψεις Ιστορία με την δειλία σου.
Αλήθεια άξιζε τον κόπο να το ζήσουμε;
Ζήσε για να μάθεις.
Πέταξε για να ονειρευτείς.
Μην έχεις καρφωμένα τα πόδια σου στην γη.
Κι όταν βρεις εκείνο το φιλί που θα γεμίσει την ψυχή σου,
τότε όλα θα είναι αλλιώς.
Και το εγώ θα γίνει εσύ κι αυτοί και όλα του κόσμου τα φιλιά μαζί.
Να σε προσέχεις!