Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Και όμως είτε το πιστεύεις είτε όχι, υπάρχουν και εκείνοι οι έρωτες οι αληθινοί, με σάρκα και οστά, που φωνάζουν αγάπη από χιλιόμετρα.
Εκείνοι οι έρωτες του παππού και της γιαγιάς μας που όσα χρόνια και αν περνούσαν γινόντουσαν ακόμα πιο δυνατοί.
Δυνατοί γιατί οι δυσκολίες τους έφερναν πιο κοντά αντί να τους απομακρύνουν.
Εκείνοι οι έρωτας που τους βλέπεις βρε παιδί μου, που είναι σαν να έχει γεννηθεί ο ένας για τον άλλο, που κοιτάζονται στα μάτια και καταλαβαίνουν τι θέλει ο ένας ή ο άλλος. Χωρίς λόγια παρά μόνο με μια ματιά και ξέρεις γιατί;
Γιατί στον δικό τους έρωτα υπάρχει επικοινωνία που γίνεται με το σώμα, με τα μάτια, οι ανάγκες δεν είναι του ενός αλλά και των δυο, υπάρχου σειρήνες μα εκείνοι στρίβουν το κεφάλι από την άλλη σαν να μην άκουσαν τίποτε.
Λένε ο ένας το όνομα του άλλου και στάζουν μέλι και δεν είναι ψέματα για το φαίνεσθαι στον κόσμο, είναι η αλήθεια τους, γιατί εκείνοι δεν μπορούν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλο και ας μαλώνουν για ανούσια πράγματα που όμως τελικά είναι πιο ουσιαστικά από κάποια που εμείς αποκαλούμε σημαντικά.
Σημασία για εκείνους έχει να ξυπνούν κάθε πρωί και το πρώτο πράγμα που θα αντικρίζουν να είναι ο ένας τα μάτια του άλλου.
Υπάρχουν εκείνοι οι παλιοί καλοί έρωτες και ας είναι ένας στους εκατό.
Και όμως υπάρχουν!
Other Articles
