Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Παράξενη μέρα.
Βαριά.. και ένας χειμώνας που έχει ξεχάσει να ξεμυτίσει.
Σαν να μας κρατάει μούτρα και να μην θέλει να μας παίξει στο παιχνίδι του.
Βάλε ένα κρασί και κάτσε πλάι μου.
Στο πάτωμα κάθομαι χρόνια τώρα. Κουσουράκι από ένα φάντασμα που πέρασε κάποτε!
Τι έπαθες και μοιρολογάς χαμένους έρωτες κι ανεκπλήρωτα όνειρα;
Ποιος σου φταίει που έχουν αραχνιάσει τα όνειρά σου στο ντουλάπι;
Ήρθε το τέλος της μέρας.
Άλλης μιας μέρας.
Την έζησες ή επιβίωσες;
Την έφερες στα μέτρα σου ή την κουτσούρεψες για να ταιριάζει στα μέτρα των άλλων;
Οι επιλογές μας είμαστε. Οι σκέψεις μας είμαστε. Τα ανομολόγητά μας είμαστε.
Μίλα λοιπόν!
Αυτό που νιώθεις, δεν μπορεί ποτέ να είναι λάθος..
Αυτό που θες, δεν μπορεί να το κρίνει κανείς..
Τα όρια και τις κόκκινες γραμμές σου, οφείλεις να τα βάλεις εσύ και κανείς άλλος.
Κοίτα γύρω σου..
Χρωστάς ένα “σ’αγαπώ” που φοβάσαι να πεις;
Μήπως ένα “σε θέλω” που διστάζεις να δείξεις;
Ίσως ένα φιλί που μπορεί να πει όλες τις λέξεις που δεν λες..
Μια αγκαλιά… που να κλείνει όλα εκείνα που δεν θες να χάσεις.
Ακόμα κι ένα “αντίο” ή ένα “εις το επανιδείν” για κύκλους τελειωμένους ή ιστορίες που ανήκουν στην λήθη.
Κοίτα γύρω σου..
Έχεις το εδώ και το τώρα.
Μην το σπαταλάς σε μίρλες και κακομοιριά.
Κανενός η ζωή δεν είναι εύκολη.
Κανενός η ζωή δεν θα γίνει ευκολότερη με μιζέρια..
Κράτα την νύχτα για τα όνειρα..
Φτιάξε τη μέρα, έτσι που να μπορούν τα όνειρα να γίνουν ζωή!
Κι αν η μέρα ήταν παράξενη… η νύχτα μπορεί να φτιάξει με μια “καληνύχτα”..
Κι η μαγεία, όπως έμαθα πρόσφατα, είναι πάντα επιλογή!!