Κάπου, κάπως, κάποτε εσύ κι εγώ, ερωτευτήκαμε παράφορα.
Γράφει η Μαυρίδου Κατερίνα
Μια φορά κι έναν καιρό, εσύ κι εγώ, ζήσαμε έναν έρωτα.
Έναν έρωτα από εκείνους τους μεγάλους, τους επικούς, που γράφονται για χάρη τους ποιήματα και τραγούδια.
Ένας έρωτας από εκείνους που στο τέλος τους, αφήνουν ρημαγμένες ζωές, τσακισμένα όνειρα και διαλυμένες νύχτες γεμάτες αλκόολ και μηνύματα που δεν πηγαίνουν ποτέ στον προορισμό τους.
Κάπου, κάπως, κάποτε εσύ κι εγώ, ερωτευτήκαμε παράφορα.
Σημαδέψαμε τα κορμιά μας, χαράξαμε τις ψυχές μας και δώσαμε όρκους από εκείνους που δεν τους κρατά κανείς, ούτε μέχρι το πρωί, αλλά σε στοιχειώνουν όσο ζεις.
Κάπου, κάπως, κάποτε εσύ κι εγώ, πιστέψαμε στο όνειρο, και τολμήσαμε να προκαλέσουμε τη μοίρα για να της αποδείξουμε πως ήμασταν κάτι παραπάνω από δυο ερωτευμένοι. Ήμασταν λέει πλασμένοι για να αντέξουμε.
Πόσο λάθος μπορεί να κάναμε… Πόσο λάθος μπορεί να μετρήσαμε τις αντοχές μας.
Στα πρώτα πρωτοβρόχια αποχαιρετιστήκαμε και δεν αντέξαμε ούτε έναν τόσο δα μικρό κραδασμό.
Πήρες τον εγωισμό σου αγκαλιά, πήρα την περηφάνια μου κι από εκείνον τον έρωτα τον τρελό, με τα “ποτέ” και τα “για πάντα”, με τα φιλιά χωρίς τέλος και τα αγγίγματα που χάρασσαν στο κορμί σημάδια, γίναμε δυο ξένοι, που κάπου, κάπως κάποτε, ερωτεύτηκαν πολύ.
Έτσι σε είδα στο διπλανό αυτοκίνητο πριν μέρες.
Σε κοίταξα γιατί κάτι μου θύμισες.
Ένας άγνωστος που κάτι μου θύμιζε.
Κι ήσουν εσύ… Εσύ που κάποτε, έλεγα έρωτα!