Κάποια “αντίο”, δεν μπορείς να τα πεις ποτέ πραγματικά..
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Έρχονται στιγμές στη ζωή μας που πρέπει να αποχωριστούμε κάποιον.
Κάποιον που υπήρξε για εσένα κάτι μαγικό, κάτι ασύλληπτο.
Κάτι που ο νους δεν μπορεί να ερμηνεύσει.
Γιατί δεν ερμηνεύεται ο έρωτας και γιατί ο κοινός νους παύει να υφίσταται όταν κάνει την είσοδό του.
Όσο το παλεύεις, τόσο σε παλεύει.
Είναι δύσκολη η πάλη μαζί του, θέλει πολύ δύναμη.
Αυτός την έχει, εσύ την χάνεις σιγά σιγά.
Οπότε αφήνεσαι χωρίς τα κλασικά στερεότυπα και όπου πάει και όπου βγει.
Και συνήθως οι μεγάλοι έρωτες με το απόλυτο και έντονο πάθος, έχουν ημερομηνία λήξης.
Κι αυτό το ξέρεις, αλλά θέλεις να βάλεις το δάχτυλο μέσα στο βάζο με το μέλι.
Κι έρχεται η στιγμή που ζεις γι’αυτόν, μέσα απ’ αυτόν και δεν μπορείς να τον αποχωριστείς.
Πώς θα αντέξεις χωρίς αυτόν;
Δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο, εκτός απ’αυτόν.
Έχει κυριεύσει τα πάντα μέσα σου, μυαλό, ψυχή και καρδιά.
Αλλά πρέπει να συνεχίσεις, γιατί τίποτα δεν σταματάει.
Μαζεύεις την καρδιά σου, ό,τι απέμεινε απ’αυτήν δηλαδή.
Μαζεύεις την ψυχή σου και προχωράς.
Θα κάνεις καινούριες αρχές και θα γνωρίσεις κι άλλα άτομα αλλά, εσύ θα έχεις χάσει κάτι πολύτιμο για εσένα.
Αυτήν την μαγεία που ένιωσες!
Δεν μπορούμε να πούμε αντίο στην μαγεία, την αφήνουμε να ζει μέσα μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Και συνεχίζουμε χωρίς αντίο, γιατί μπορεί να χάσαμε αυτήν/όν αλλά την μαγεία θα την κρατήσουμε μέσα στην ψυχή μας.