Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Θα σου θυμώνω…
Θα σου θυμώνω για όλες τις νύχτες που με άφησες μόνη. Για όλες τις μέρες που δε βρήκες χρόνο για μας. Θα σου θυμώνω για τις σιωπές, εκείνες τις ατέλειωτες σιωπές… Θα σου θυμώνω, που ποτέ δε με ρώτησες αν είμαι καλά, αν αντέχω, αν χρειάζομαι κάτι. Θα σου θυμώνω για τα φεγγάρια που δεν είδαμε, για τα τραγούδια που δεν τραγουδήσαμε.
Θα σου θυμώνω για τις φορές που με φίμωσες. Που δε μ’ άφησες να σου πω πώς νιώθω. Για τις φορές που έκανες πως δεν καταλαβαίνεις. Που έπρεπε πάντα να δείχνω καλά, να μη ζητάω τίποτα και να μην προσδοκώ. Θα σου θυμώνω, που δε μ’ έκρυψες ποτέ στην αγκαλιά σου. Που δε μου χάιδεψες ποτέ τα μαλλιά. Που δε μου είπες να μη φοβάμαι.
Θα σου θυμώνω, γιατί όταν με είδες να φεύγω, δε μου άπλωσες το χέρι. Θα σου θυμώνω και για το “έλα” που ποτέ δε λες. Μα πιο πολύ θα σου θυμώνω για το “μείνε” που πάλι δε θα πεις. Θα σου θυμώνω, για το “μαζί” που δεν τόλμησες. Και θα σου θυμώνω, για τα χιλιόμετρα που διάνυσα εγώ, περιμένοντας να κάνεις εσύ ένα βήμα. Θα σου θυμώνω.
Θα σου θυμώνω κάθε μέρα, για κάθε μέρα, που θα συνεχίσεις να ζεις χωρίς να με σκέφτεσαι. Χωρίς να σου λείπω. Για κάθε μέρα που δε θα με ψάχνεις. Που θα με ξεχνάς. Θα σου θυμώνω. Για τον έρωτα, που μου πήρες πίσω…θα σου θυμώνω.
