Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Στον τοίχο αριστερά στη βιβλιοθήκη, ένα παλιό λεξικό, ξεφτισμένο από το χρόνο, ταλαιπωρημένο από την φθορά.
Ο σελιδοδείκτης, στο γράμμα Α, υπογραμμισμένη με μαρκαδόρο, η λέξη «αγάπη». Άλλος σελιδοδείκτης, στο γράμμα Ε, υπογραμμισμένη, η λέξη «ευγέναια».
Θαρρείς ότι αυτές οι δυο λέξεις κουράστηκαν μέσα στο παλιό λεξικό, και ξεπήδησαν έξω, να δουν αν τις ξέχασε ο κόσμος.
Αν κάποιος τις θυμάται, όπως τους αρμόζει.
Σίγουρα απογοητεύτηκαν, από ότι είδαν..
Οι άνθρωποι φοβούνται να αγαπήσουν. Να είναι ξεκάθαροι και καλοσυνάτοι. Να μιλούν με ευγένεια, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί η αγάπη, κατακλύζει την καρδιά τους. Άλλωστε η αγάπη και η ευγένεια, πάνε πάντα μαζί!
Είναι φίλες! Η μια κόβει και η άλλη ράβει. Η μια ανοίγει την καρδιά της και η άλλη προσφέρει ανάταση.
Πόση απογοήτευση θα νιώσουν, όταν δουν ότι ο κόσμος, δίνει αγάπη από συμφέρον! Δίνει αγάπη και την ζητάει πίσω, χρησιμοποιώντας φθηνές δικαιολογίες.
Έχει ευγένεια γιατί έτσι πρέπει. Έχει ευγένεια χωρίς αγάπη, χωρίς αξίες.
Κι όσο όλες αυτές οι σκέψεις γυρνάνε στο κεφάλι μου, το λεξικό παίρνει χρώμα! Η αγάπη γίνεται κόκκινη και η ευγένεια, μπλε!
Τελικά ξέρουν αυτές.. μπαίνουν στην ψυχή σου κι επιμένουν! Υπομένουν, δεν φεύγουν ακόμα κι αν εσύ δεν τις αποδεχτείς.
Αν δεν γεμίσουν το κάθε κύτταρό σου από τα βέλη τους.
Βρήκαν το δρόμο τους, βοήθησαν όπου έπρεπε και μπήκαν πάλι στο λεξικό.
Ήσυχες, ήρεμες, ότι όλοι οι άνθρωποι, τις θυμούνται.