Γράφει η Βάσω Θεοδωρίδου
Και τι να πει κανείς για εσένα; Ένας άνθρωπος αυθόρμητος, υπερβολικός και απόλυτα αληθινός. Δε σε ενδιέφερε ποτέ η άποψη του κόσμου,έκανες πάντα αυτό που ένιωθες σωστό για σένα,αυτό που θα σε έκανε ευτυχισμένο.
Ζούσες τη στιγμή με κάθε κόστος, όλα τα αισθανόσουν στην υπερβολή τους και κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει αυτόν τον χείμαρρο που είχες μέσα σου.
Και πώς να μην λατρέψεις έναν τέτοιον άνθρωπο; Πώς να ξεχάσεις αυτόν τον άνθρωπο που σε παρέσερνε σε άγνωστα για εσένα μονοπάτια,που σε παρότρυνε να ζήσεις τη ζωή σου μαζί του στα άκρα,που σε έκανε να χάνεις το μυαλό και τη λογική σου,που σε οδηγούσε στη δική του παράνοια; Και πώς να μην αγαπήσεις τον κόσμο του;
Αγάπη μοναδική! Έρωτας αξέχαστος! Όλα ήταν έντονα μαζί του, κάθε στιγμή που περνούσε ήταν και μια ξεχωριστή ανάμνηση στο μυαλό σου. Ερχόταν στη ζωή σου και τα ανακάτευε όλα. Ό,τι πίστευες ακυρωνόταν, ό,τι ένιωθες φαινόταν λίγο μπροστά σε αυτό σε έκανε να νιώθεις εκείνος. Ήταν έμπνευση αυτός ο άνθρωπος, ήταν συναίσθημα,ήταν παραλογισμός, ήταν όλα αυτά και άλλα τόσα.
Η αλαζονεία του, ο αέρας με τον οποίο περπατούσε σε έκαναν να σαστίζεις κάθε φορά στο πέρασμα του. Ήταν ένα γνήσιο αρσενικό,ένας απόλυτα αληθινός άνθρωπος,ένα παιχνιδιάρικο παιδί, μια ευαίσθητη ψυχή. Συνδιασμός σπάνιος, συνδιασμός που δεν άντεχες να αντισταθείς. Συνδιασμός όμως που κατέστρεφε και τα πάντα στο πέρασμά του!