Δεν φταις εσύ, που έφυγες. Φταίω εγώ, που δεν σου έδειξα πόσο πολύ σ’ αγάπησα

Γράφει η Ιωάννα Ντρε

Όλα κάνουν τον κύκλο τους και φεύγουν. Όλα, εκτός από αυτά που κουβαλάμε μέσα μας. Αυτά που έχουν σφηνωθεί στην καρδιά μας και δε μπορούμε να τα ξεφορτωθούμε, ακόμα κι αν μας πονάνε. Και κάτι που πονάει και υπάρχει εκεί χωρίς να υπάρχει στη ζωή μου, είσαι εσύ.

Ήρθες για να μείνεις, μα όχι με την παρουσία σου. Αυτή την έχω χάσει εδώ και καιρό. Δε φταις εσύ που δε μ’ αγαπάς, εγώ φταίω που σε αγαπάω. Εγώ φταίω, που δε στο έδειχνα περισσότερο, ενώ μπορούσα. Φταίω, που δε στο έδειξα ενώ το άξιζες. Το άξιζες, ρε γαμώτο, γιατί ήσουν εκεί όποτε σε χρειαζόμουν, ήσουν εκεί και στα καλά και στα άσχημα και στις επιτυχίες και στις αποτυχίες μου. Εκεί βρισκόσουν και όταν είχα τα κέφια μου αλλά και όταν πονούσα. Στις ήρεμες στιγμές μου και όταν είχα τα νεύρα μου. Παρέμενες κοντά μου να ξεσπάω σε σένα και μετά με μια αγκαλιά να με καθησυχάζεις, μέχρι να ξεθυμάνω. Με ανεχόσουν, παρόλο που μπορεί εσύ να είχες τη δική σου κούραση και τα δικά σου προβλήματα.

Δε σε κατηγορώ που έφυγες. Δε σε κατηγορώ που με άφησες μόνη. Μου χρειαζόταν για να σε καταλάβω. Για να μπω στη θέση σου και να δω που ήμουν εγώ, όταν εσύ με είχες ανάγκη κι εγώ για τον οποιοδήποτε λόγο δεν ήμουν πάντα δίπλα σου. Μου το έλεγες με παράπονο ότι μια μέρα θα με καταλάβεις, αλλά θα είναι αργά, όμως εγώ δεν έδινα τόση βαρύτητα και το προσπέρναγα. Τώρα πλέον έχει έρθει εκείνη η μέρα που μου ‘λεγες και είναι όντως αργά για μας. Γιατί σε έχασα κι ο δρόμος της επιστροφής δε σε φέρνει πια εδώ.