Δεν πιάστηκαν τα δάχτυλά σου να “αγγίζεις” συνέχεια παγωμένες οθόνες;
Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Χάθηκες άνθρωπε στις οθόνες της αφής.
Χαμήλωσες το βλέμμα σου, έσκυψες το κεφάλι σου, δυσκαμψία απέκτησες στο κορμί σου.
Δεν κοιτάς πια στα μάτια τους ανθρώπους.
Παγερές οθόνες η παρέα σου.
Ψευδαίσθηση επαφής η ζωή σου.
Η τεχνολογία λέει σε φέρνει πιό κοντά.
Η ορθή χρήση της, ναι, η άλογη όμως, όχι.
Ζεις με υποκατάστατα, ανανεώνοντας κάθε τόσο τις δόσεις.
Αν ξεχάσεις κάποια δόση, φλερτάρεις με την κρίση άγχους ή πανικού.
Γρήγορα, γρήγορα γυρεύεις το όποιο ηλεκτρονικό χάπι για να ξεχαστείς, να κάνεις κάτι, για να μην ασχοληθείς με τον εαυτό σου.
Ζεις δραπετεύοντας συνέχεια από σένα τον ίδιο. Μηχανικά και στον αυτόματο, φυλλομετράς τις μέρες σου δίχως νόημα.
Πότε ένιωσες να σβήνουν οι πολύβουες μηχανές εντός σου;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρες επαφή με το σώμα σου;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έμεινες να πιεις ένα ποτήρι κρασί με σένα;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που αποφάσισες “να κάνεις τίποτα;”
Ολο υποχρεώσεις, εργασίες, τρεχάματα, προβλήματα και φτου κι απ’ την αρχή.
Στάσου!
Εδώ! Τώρα!
Στάσου!
Και άκου την αναπνοή σου… αναπνέεις;
Νιώσε για λίγο το σώμα σου… ένταση, ε;
Χαλάρωσε!
Ανέπνευσε!
Οι δουλειές και οι υποχρεώσεις δεν τελειώνουν ποτέ.
Που βρίσκεσαι εσύ σε όλο αυτό;
Υπάρχει χρόνος για σένα μέσα στην ημέρα;
Να σε νιώσεις, να σε αφουγκραστείς;
Αλήθεια, υπάρχεις;
Δεν φτάνει μόνο ο αυτόματος μηχανισμός της αναπνοής για να είσαι ζωντανός.
Είσαι ζωντανός;
Είσαι σε επαφή με το παρόν;
Είσαι εδώ;
Κλείσε τα μάτια σου.
Δεν χρειάζεσαι καμιά οθόνη για να δεις.
Μέσα σου χρειάζεται να δεις!
Δεν χρειάζεσαι άλλο αυτή την τρέλλα και το άγχος της ημέρας.
Κλείσε τα μάτια σου και πάρε επαφή.
Ακουσε… άκουσε αυτό που σου λέει η εσωτερική σου φωνή.
Εκεί… μείνε, άγγιξε, άκου και νιώσε!
Σα να χαιδεύεις απαλά τα άνθη ενός λουλουδιού, σα να μυρίζεις το άρωμα της θεραπευτικής λεβάντας.
Μείνε εκεί και άδειασε από το θόρυβο, μείνε εκεί και ανέπνευσε ησυχία!
Θυμήσου αγαπημένε μου άνθρωπε, να παραμένεις άνθρωπος!
Θυμήσου την αληθινή επαφή.
Θυμήσου την αληθινή σου φύση!
Δεν πιάστηκαν τα δάχτυλά σου να “αγγίζεις” συνέχεια παγωμένες οθόνες;
Ανάμεσα στην επαφή και την αφή, τελικά εσύ τι επιλέγεις;
Ας επιλέξουμε την επαφή μέσα απ’ την αληθινή αφή.
Με το άγγιγμα της καθαρής ματιάς, της ζεστής αγκαλιάς, του τρυφερού χαδιού προς τον εαυτό μας και τους ανθρώπους μας!