Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή την απουσία του.
Γράφει ο Ηλίας Μαυρόπουλος
Αυτός είχε φύγει. Δεν άντεχε να την βλέπει να πληγώνεται καθημερινά όλο και περισσότερο από τις πράξεις του. Ήταν μια δύσκολη απόφαση όμως ήταν η σωστή.
Και ο καιρός περνούσε.
Όλες οι εποχές του χρόνο, κάθε μια με την απέραντη ομορφιά που τις χαρακτηρίζει.
Ποτέ τις δεν κατάλαβε, ώσπου ένα υπέροχο καλοκαίρι περπατώντας στην όμορφη παραλία και χαζεύοντας το υπέροχο βαθύ κόκκινο του ηλιοβασιλέματος, ένα ελαφρύ κύμα άγγιξε τα γυμνά τις πόδια.
Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή την απουσία του.
Ήταν σαν να την χτυπούσαν ταυτόχρονα χίλια μαχαίρια.
Ήταν θαρρείς πως η θάλασσα τις φώναζε πως, δεν έπρεπε να τον αφήσει να φύγει.
Προχώρησε προς το μέρος της ώσπου καλύφθηκαν τα πόδια της με νερό.
Και τότε το κατάλαβε.
Δεν ένιωθε τίποτε.
Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι ήταν καλυμμένη με νερό.
Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει αν ήταν κρύο η ζεστό. Ένιωθε απλά κάτι να την πιέζει.
Και οι μαχαιριές έγιναν περισσότερες.
Ήταν απλά μια ζωντανή νεκρή.
Δεν έπρεπε να τον αφήσει να φύγει!