Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Βασανιστικη η απουσία του. Κάθε φορά που έφευγε, εσυ πέθαινες γιατί σου ελειπαν όλα. Τα χάδια του, τα φιλιά του, τα πάντα του.
Δεν μπορούσες να ζήσεις μακρυά του.
Απο την αβάσταχτη απουσια επέλεγες την επιστροφή που σε σκότωνε λίγο λίγο.
Ερχόταν ξανά και σε σκότωνε μέρα με τη μέρα.
Άργος θάνατος. Άνοιγε νέες πληγές μέσα σου, αψηφωντας ότι ακόμα αιμορραγεις από αυτές που ήδη έχεις.Δώρο δικό του οι περισσότερες από δαύτες.
Και όσο εσύ εγλυφες μόνη τις πληγές σου να μπορέσεις να επιβιώσεις, για να ζησεις έστω τις λίγες στιγμές ευτυχίας που σου χάριζε, τα λόγια και οι πράξεις του ματωναν την καρδιά σου πάλι, κάνοντας ανεπανόρθωτη ζημιά στην ψυχή σου.
Παρακαλούσες να τελειώσει το μαρτύριο γιατι δεν αντέχεις τον πόνο.
Βασανιστικός ο αργός θάνατος που κερνάς τον εαυτο σου. Γιατί εσύ τον κερνάς. Εσύ το επιτρέπεις.
Δεν μπορείς να γλύφεις άλλο πληγές. Ματώνεις συνέχεια και δεν κλείνουν ούτε οι παλιές πια.
Πρεπει να επιλέξεις.
Να πεθαίνεις μέρα με τη μέρα μην ξέροντας ποτέ θα έρθει η στιγμή της λύτρωσης σου;
Να επιλέξεις τον θάνατο σου ώστε επισπευσεις τη διαδικασία της ξαναγεννησης σου;
Κι επέλεξες να πεθάνεις.
Να τον διώξεις οριστικά απο τη ζωή σου.
Να πεθάνεις για να μπορέσεις να ζήσεις πάλι. Να ξαναγγενηθεις από τις στάχτες σου και να γίνεις ακόμα πιο δυνατή. Το έχεις ξανακάνει.
Μην σταματάς τη φυγή σου, για να μπορέσεις να ξαναγεννηθείς.
Δώσε τέλος στο μαρτύριο για να μπορέσεις να ζήσεις.
Λυτρωσε τον εαυτο σου με έναν θάνατο, για να απολαύσεις μια νέα ζωή. Αυτή που σου αξίζει!!!