Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Γεννήθηκα στην «Κιβωτό» την ώρα που οι πλανήτες μου βαράγαν, το βιολί τους λέει ένα τραγούδι μου αγαπημένο.
Μάλλον την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε κι οι μοίρες που λέει ένα άλλο…
Αγαπημένα τραγούδια γιατί μέσα από αυτά βρίσκω εξήγηση. Γιατί πρέπει εγώ εδώ, τώρα, σήμερα να νιώθω καλά. Έπρεπε πάντα να νιώθω καλά με όσα είχα, οτιδήποτε άλλο εθεωρείτο μάλλον κάτι σαν ύβρις σε θεούς και δαίμονες!
Έπρεπε να νιώθω καλά από μικρούλα, να χαμογελώ και να συμφωνώ με δύο γονείς που μόνο για το φαγητό μου νοιάζονταν.
Έπρεπε να νιώθω καλά για να είμαι το καλό κορίτσι που δεν δημιουργεί προβλήματα σε κανέναν γύρω του.
Έτσι λοιπόν οι μοίρες εκείνο το απόγευμα του Δεκέμβρη, λίγο πριν τα Χριστούγεννα που διάλεξα να ξανακατέβω εδώ κάτω είπαν να πάνε να πιούν ένα καφεδάκι όλες μαζί, να χαλαρώσουν λίγο από το κυνήγι της μοιρασιάς του μερτικού μας.
Και μ’ άφησαν στην τύχη μου. Την όποια τύχη. Στην απραξία μου. Σε μια ρουτίνα ετών όπου όλα φαίνονται προδιαγεγραμμένα από πριν σχεδόν κουρδισμένα. Εποχές, μαθήματα παθήματα, σχέσεις κάθε είδους με άλλους ανθρώπους, με άνδρες συντρόφους.
Συντονισμένη αναντίρρητα σε μια ζωή χωρίς εξάρσεις σαν σε ευθεία παράλληλη με της χαράς το ξεφάντωμα με της απόλαυσης την καύλα. Καμία “τομή”.
Αυτά τα έντονα δεν επιτρέπονται, χαλούν το προφίλ της ατάραχης πριγκιπέσσας που δεν έμαθε τελικά να ξεκαρδίζεται στα γέλια, δεν έμαθε να αφήνεται στις αδυναμίες της, δεν έμαθε να ζητά βοήθεια, δεν έμαθε όμως και να απολαμβάνει. Οποιοδήποτε τέτοια συνθήκη ήταν άγνωστη γη, προκαλούσε φόβο κι ανασφάλεια στο καλό ευγενικό κορίτσι που νόμιζε ότι αν είναι όπως τη θέλουν οι άλλοι τότε εξαργυρώνει το μερίδιο της στη ζωή.
Το καλό κορίτσι οδεύει ολοταχώς στο τέλος της 4ης δεκαετίας τούτης εδώ της ζωής της.
Το καλό κορίτσι όσο πίσω κι αν ψάξει βρίσκει μόνιμα ευκαιρίες για συμβιβασμούς μια και πότε δεν πίστεψε ότι το κατά δικό της θέλω έχει αξία να γίνει είναι της.
Και τώρα νιώθει πια σαν σε σταυροδρόμι. Αυτό της μέσης ηλικίας της.
Ερωτήματα αλλεπάλληλα σκάνε μέσα της σαν πυροτεχνήματα. Πότε θα ζήσει τη δική της αλήθεια. Ποτέ θα νιώσει ότι βρίσκεται στο κέντρο αυτού που εννοεί δική της Ύπαρξη. Ποτέ θα ξημερώσει η μέρα που το είμαι θα ‘ναι πιο ισχυρό από το πρέπει που τόσα χρόνια εξυπηρετεί; Πότε θα έρθει η δική της «ημέρα της κρίσης» που θα βάλει τελεία για να ξεκινήσει νέα παράγραφο στο βιβλίο της ζωής της;
Δεύτερη ζωή καλό μου κορίτσι δεν έχει ακούω τη φιλενάδα από μέσα να λέει.
Δεν νομίζεις ότι αρκετά χατίρια έκανες για την ευτυχία των άλλων;
Δεν χρειάζεται να το πολύ συζητήσεις, οι πολλές εξηγήσεις εγείρουν και τις αντίστοιχες δικαιολογίες αντιπερισπασμού.
Και καλοθελητές θα βρεθούν μπόλικοι να κρούσουν τον κώδωνα στην φαινομενικά αναίτια επανάσταση, τους τρομάζει το ξεβόλεμα και το ανακάτεμα των κατά τα άλλα δεδομένων τους. Είσαι κι Εσύ ένα τέτοιο. Και την εκθρόνιση από το θρόνο του καλού κοριτσιού που τη βάζεις…
Ειλικρινά όμως δεν με νοιάζει πια. Γνωρίζω γιατί το νιώθω ότι η ζωή δεν περιμένει. Ξέρω ότι έχω χάσει επεισόδια που ίσως το δικό μου σήριαλ δεν θα έχει τελικά. Πριν το καταλήξω όμως δακρύβρεχτη ελληνική ταινία με τη γυναίκα που θυσιάζεται για χάρη άλλων μου.
Oφείλω ένα Χάπι Εντ, ό,τι κι αν σημαίνει για μένα αυτό και δεν σκοπεύω να το συζητήσω με κανέναν.
Θέλω απλά να το ζήσω!