Την επόμενη διαδρομή μου, λέω να την περπατήσω χωρίς έρωτα..
Γράφει ο Πέτρος Κουντούρης
Όχι. Όχι, δεν θα ήθελα. Όχι για να μην χάσω, απλά δεν θα ήθελα να κερδίσω. Είναι μια μάχη άνιση, χωρίς νικητές και ηττημένους. Μια μάχη που κάποια στιγμή θα τελειώσει, μπορεί πριν καν αρχίσει, μπορεί γρήγορα, μπορεί αργά, αλλά σίγουρα κάποτε θα τελειώσει. Κάποιος θα βγει λαβωμένος και τις περισσότερες φορές όχι από τα βέλη σου αλλά από τις μαχαιριές της καρδιάς, τις πισώπλατες μαχαιριές, που κάποιος θα κρατά ή θα κρύβει καλά ένα μαχαίρι. Κι ύστερα πόνος, πόνος που δεν υπάρχει γιατρικό να κλείσει τις ανοιχτές πληγές , που είναι δύσκολο να επουλωθούν όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν μπορείς να γιατρέψεις τους πόνους της καρδιάς.
Και τα χρόνια περνούν κι εσύ απλά κρατάς αναμνήσεις, καλές και κακές αναμνήσεις που ίσως η βαλίτσα που κρατάς να μοιάζει με σταυρό κι ο δρόμος είναι ανηφορικός κι αδιάβατος.
Γι’ αυτό λοιπόν προτιμώ να κάνω ένα ταξίδι χωρίς αποσκευές, χωρίς να περιμένω κάποιον να μου βγάλει εισητήριο, γιατί σίγουρα θα επιλέξει και επιστροφή, ενώ εγώ θέλω ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, χωρίς συνεπιβάτες. Καλύτερα μόνος, κι ας είναι το ταξίδι μακρινό κι ο προορισμός άγνωστος.
Γιατί ο κόσμος δεν μπορεί πολλές φορές τα ταξίδια, τον κουράζουν, τον ζαλίζουν, δε θέλουν απλά να ξεφύγουν. Κι εμένα μου αρέσει να ταξιδεύω και να είμαι πάντα μπροστά στο λεωφορείο του πόθου κι όχι πίσω κρυμμένος χωρίς εισιτήριο στη γαλαρία.
Γι’ αυτό λοιπόν δεν θα ήθελα ποτέ να ξαναγαπήσω, γιατί τα ταξίδια πάντα έχουν προορισμό και τέλος. Και αυτό το τέλος πονάει και πάντα δεν έχει καμία επαφή με την αρχή. Έτσι ξεκίνησαν όλα και ποτέ δε φανταζόσουν το τέλος της ταινίας που θα προτιμούσες όχι να κοιμηθείς στο μισό έργο αλλά να φύγεις από το διάλειμμα.
Γιατί τι είναι ο έρωτας; Ένα διάλειμμα στη μοναξιά του καθενός μας…