Ο έρωτάς σου, το πιο βαρύ ναρκωτικό μωρό μου…
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Και ήσουν κάτι σαν το τσιγάρο που καίγεται αργά στο τασάκι μπροστά μου. Μια συνήθεια κακιά, ένας εθισμός.
Ήσουν μια ανάγκη που δεν μπορούσα να κόψω. Έφτανε ένα σου βλέμμα, για να πάρω την ημερήσια δόση μου. Ρουφούσα κάθε ψίχουλο που μου έδινες σα να ήταν το τελευταίο μου τσιγάρο.
Σε ζητούσα απεγνωσμένα όταν δεν σε είχα, ένιωθα τα συμπτώματα στέρησης σε όλο μου το σώμα σαν να ήσουν το πιο βαρύ ναρκωτικό. Πονούσα και έκλαιγα και ήθελα μόνο ένα σου μήνυμα για να συνέλθω. Αρκούσε ακόμα και η πιο μικρή κίνηση από μέρους σου για να εξαλείψεις έστω και για λίγο τα συμπτώματά μου.
Το τσιγάρο κάηκε μόνο του στο τασάκι και πιάνω να ανάψω ένα ακόμη. Τραβάω μια γεμάτη τζούρα και νιώθω τα πνευμόνια μου να γεμίζουν με αυτόν τον λυτρωτικό γκρι καπνό. Και σκέφτομαι. Σκέφτομαι πως δεν το έχω ανάγκη, δεν το αποζητώ. Αλλά είναι κάποιες στιγμές που το μυαλό θολώνει, μπλοκάρει. Κι έστω και για λίγο αυτός ο γκρι καπνός καταφέρνει και καθαρίζει λίγο το τοπίο. Οξύμωρο θα μου πεις. Κι όμως.
Καπνίζω το τσιγάρο μου και σκέφτομαι πως κάποτε σε χρειαζόμουν για να είμαι καλά, δεν σε ήθελα απλά, σε χρειαζόμουν. Είχες μπει στο μυαλό μου, στον οργανισμό μου και τα είχες κατακτήσει. Ζούσες εκεί μέσα κάθε μέρα, όλη μέρα και μου επέτασσες να σε σκέφτομαι, να σε χρειάζομαι, να σε αναζητώ.
Μέχρι πριν λίγο καιρό. Γιατί πριν λίγο καιρό αποφάσισα να αποτοξινωθώ, αποφάσισα να αναγνωρίσω πως έχω πρόβλημα και να δώσω ένα τέλος. Και αυτό έκανα.
Αποτοξινώθηκα αγάπη μου. Σε έβγαλα από μέσα μου. Ακόμα και το πιο μικρό κομμάτι σου έφυγε από τον οργανισμό μου. Σε ξήλωσα από μέσα μου και πλέον είμαι καθαρή.
Πλέον τίποτα δεν λερώνει την ψυχή μου, τίποτα δεν θολώνει το μυαλό μου, τίποτα δεν με ωθεί στην τρέλα. Είμαι καθαρή από εσένα. Απεξαρτήθηκα!