Γράφει ο Γιώργος Γαλάνης
Χαμένες μέρες, κενές μέρες και άδειες σκέψεις! Είναι όλα όσα απέμειναν για να με κυριεύσουν και πάλι. Κι εγώ εδώ, να συνεχίζω να παλεύω κάθε μέρα! Κι εγώ εδώ να δίνω τη δική μου μάχη κόντρα στο μυαλό, προσπαθώντας να βάλω τη σκέψη μου σε τάξη, μάταια όμως.
Νευριάζω, ξέρεις, και μελαγχολώ όταν κάπου μέσα στην αδυναμία μου, εμφανίζεσαι κι εσύ. Νιώθω λες και έχω μέσα μου κατάρα, που δεν με αφήνει να προχωρήσω μπροστά,να ξαναδώ το φως του ήλιου και πάλι. Νιώθω τη ζωή μου άχαρη και άδικη χωρίς τα μάτια σου.
Ξέρεις, το παράξενο είναι ότι λυπάμαι για μένα…εμένα λυπάμαι! Λυπάμαι που ακόμη δεν κατάφερα να ξεφύγω από σένα, αλλά συνεχίζω να πολεμάω. Λυπάμαι, που σε αφήνω ακόμη να κυλάς σαν δηλητήριο στις φλέβες μου. Λυπάμαι ακόμη, που επέτρεψα στο μυαλό μου να με κερδίσει και σήμερα, αναπολώντας δικές μας στιγμές. Λυπάμαι, για τον τρόπο που σου φέρθηκα και που άφησα τον εγωισμό μου να γκρεμίσει τα τείχη της αγάπης μας, αλλά πιο πολύ λυπάμαι για τον τρόπο που μου φέρθηκες εσύ!
Λυπάμαι, που έφτασαν τα πράγματα σε αυτό το σημείο και κάναμε ανάμνηση όσα ζήσαμε. Μα να ξέρεις, πως κατάφερα να αλλάξω μέσα από όλα αυτό και σου οφείλω ένα ευχαριστώ, γιατί εσύ ευθύνεσαι! Λυπάμαι, που δεν ήμουν τελικά αυτός που ήθελες, μα πιο πολύ λυπάμαι που δεν κατάλαβες πως ήμουν παραπάνω από όσα ζητούσες. Λυπάμαι, που για την ώρα έχασα…λυπάμαι που προς το παρόν με κέρδισες.
Λυπάμαι…ειλικρινά λυπάμαι!