Μη φοβάσαι, το πρωί δεν θα θυμάμαι τίποτα.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης

Δεν σου ζήτησα πολλά, μόνο να έρθεις μια μέρα χωρίς λόγο.
Να χτυπήσεις την πόρτα και να μείνεις, να μην το βάλεις στα πόδια.
Δεν θα πούμε πολλά, ίσως και τίποτα. Μια αγκαλιά, ένα φιλί κι ένα ψέμα είναι ότι χρειάζεται η στιγμή μας.
Άλλωστε το πρωί, δεν θα θυμάμαι.
Θα το έχει φροντίσει το αλκόολ.
Δεν θα έχω ερωτήσεις, δεν θα ζητήσω απαντήσεις.
Βλέπεις αυτός ο έρωτας; Λέμε τώρα, πέθανε νωρίς..
Όχι, κάτσε να το πούμε σωστά.
Αυτόν τον έρωτα τον σκότωσες νωρίς.
Κομμάτια τον έκανες.
Δεν τον σκότωσες απλώς!
Τον διάλυσες μέσα σε ένα ψέμα, αφού πρώτα τον τύφλωσες από ζήλεια και πάθος.
Αυτά θέλω να γυρίσεις να μου δώσεις.
Το πάθος, την ένταση, την καύλα, τη ζήλεια, για μια νύχτα ακόμα.
Και μην φοβάσαι, το πρωί δεν θα θυμάμαι τίποτα!
Το μόνο που θα έχει μείνει να μου θυμίζει πως πέρασες, θα είναι το άρωμά σου, μα κι αυτό θα με πείσω πως είναι μια παραίσθηση.
Μια παραίσθηση ακόμα, σαν και τότε, που πίστευα όρκους, λέξεις, χάδια και φιλιά.

Έλα..