Γράφει η Λαμπρινή Νταβέλη
Γνωρίζεις κάθε σκοτεινή μου πλευρά. Γνωρίζεις τι σκέφτομαι, πριν προλάβω να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να το εκφράσω. Μ’αγαπάς ακόμη και τις στιγμές, που εγώ η ίδια δεν αγαπώ τον εαυτό μου.
Κάθε φορά που είμαι έτοιμη να λυγίσω, εσύ είσαι εκεί. Κάθε φορά που νιώθω αγχωμένη, σαν να σηκώνω όλο το βάρος του κόσμου στους ώμους μου, εσύ είσαι εκεί. Κάθε φορά που χάνω την πίστη μου, εσύ είσαι εκεί. Να μου υπενθυμίζεις πάντα ποια είμαι, τι μπορώ να καταφέρω και τι αξίζω. Είσαι πάντα εκεί να μου υπενθυμίζεις πως όλα θα πάνε καλά. Ακόμα και τις μέρες που όλα μου φαίνονται τόσο μαύρα, που ακόμη και το να σηκωθώ από το κρεβάτι μου φαντάζει αδύνατο.
Είσαι εκεί, σε κάθε μου σχέση. Ειλικρινής. Να μου δείχνεις τι είναι λάθος κι σωστό, το δίκιο κι το άδικο. Δεν θα μου χαϊδέψεις τα αυτιά με όσα θέλω να ακούσω. Δε θα με αφήσεις να καταστρέψω κάτι καλό εξαιτίας των φόβων και των ανασφαλειών μου. Από την άλλη, όμως, όταν κάποιος μου συμπεριφέρεται με τρόπο που δεν μου αρμόζει, θα είσαι η πρώτη που θα μου πει να φύγω. Με προστατεύεις μ’ έναν δικό σου, μοναδικό, τρόπο και θα σου είμαι πάντα ευγνώμων γι’ αυτό.
Ήσουν η φωνή της λογικής σε κάθε παραλογισμό μου. Συμμερίστηκες την τρέλα μου, τον πόνο μου και την χαρά μου. Κατάφερες να μετατρέψεις το δάκρυ μου σε γέλιο. Εξαιτίας σου, πιστεύω ακόμη πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω με καλή ψυχή, που αξίζουν τον χρόνο μου και την αγάπη μου.
Για όλα αυτά σου χρωστάω ένα ευχαριστώ. Σ’ευχαριστώ που δεν μ’ έχεις απογοητεύσει ποτέ. Σ’ευχαριστώ που ήσουν και είσαι πάντα δίπλα μου.
Σ’αγαπώ, πάντα.