Γράφει η Νόνη Διολή
Δεν μπορείς, δεν γίνεται.
Δεν σ’ αφήνει το μυαλό, δεν σου επιτρέπει το σώμα.
Όλα πεθαίνουν λέει ο Albert Camus εκτός από την ανάμνηση. Εκτός από την γαμημένη την ανάμνηση που είναι σα σφαίρα καρφωμένη στο κεφάλι σου και δεν μπορείς με τίποτα να την αφαιρέσεις.
Μυαλό μουδιασμένο, σχεδόν λοβοτομημένο, ανίκανο να σκεφτεί.
Σώμα νεκρό, ταριχευμένο και βαλσαμωμένο, ανίκανο να νιώσει.
Προσπαθείς, παλεύεις, κάνεις οτιδήποτε για να ξεχάσεις, για να σβήσεις την ανάμνηση, να αφαιρέσεις τη σφαίρα.
Ψάχνεις αγκαλιές, δοκιμάζεις φιλιά, δίνεσαι σε κορμιά, κι όμως κανένα σαν εκείνο το κορμί, κανένα σαν και εκείνο το φιλί, καμιά αγκαλιά σαν εκείνη την αγκαλιά.
Παγιδευμένη, στοιχειωμένη σε εκείνον.
Όλα άδεια, όλα τίποτα, όλοι τους κανείς, μηδέν.
Εύχεσαι να μην τον είχες γνωρίσει ποτέ, να μην σε είχε αγγίξει ποτέ, να μην σε είχε κοιτάξει ποτέ, να μην το είχες ζήσει ποτέ.
Κοιμάσαι τα βράδια και είναι στα όνειρά σου.
Ξυπνάς το πρωί και τον αισθάνεσαι στο μαξιλάρι σου.
Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και τον βλέπεις να σου χαμογελάει.
Φοράς τα ρούχα σου και τον νιώθεις να σε αγγίζει.
Ανοίγεις το ραδιόφωνο και ακούς τη φωνή του στα τραγούδια.
Περπατάς στον δρόμο και τον βλέπεις να περπατάει δίπλα σου.
Κλαις και είναι εκεί να σου γλύφει τα δάκρυα.
Παντού, ακόμα, πάντα, για πάντα.
Και θες να ξεχάσεις.
Θες τόσο πολύ να ξεχάσεις.
Και όσο θες να ξεχάσεις τόσο πιο πολύ – γαμώτο – θυμάσαι.
Καταραμένο μυαλό που δεν ξεχνάς, αναθεματισμένο σώμα που ακόμα θυμάσαι.
Σφαίρα καρφωμένη βαθιά σε μυαλό και σώμα.
Παντού, ακόμα, πάντα, για πάντα.
Σφαίρα.-