Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.
Δεν θέλω να κάνω άλλο υπομονή!
Θέλω το εδώ και το τώρα.
Δεν θέλω να περιμένω να συνέλθεις από το τελευταίο σου στραπάτσο, δεν θέλω να αφήσω το χρόνο να κάνει τη δουλειά του, δεν θέλω να περιμένω τη ζωή και τη μοίρα να τακτοποιήσουν τίποτα για εμένα.
Θέλω το εδώ και το τώρα.
Θέλω να σε πάρω αγκαλιά και να κλάψεις εκεί.
Θέλω να πάρεις δυο πράγματα και να φύγουμε χωρίς προορισμό, χωρίς σκοπό.
Και στο δρόμο να μου μιλάς.
Να μου μιλάς για όλα εκείνα που λες “όταν έρθει η ώρα”.
Η ώρα ήρθε.
Η ώρα, είναι εδώ και τώρα.
Δεν έχει άλλη υπομονή. Την βαρέθηκα.
Βαρέθηκα να είμαι παθητικός θεατής. Βαρέθηκα να περιμένω να είναι όλα όπως “πρέπει” να είναι για να πάμε παρακάτω.
Και τι έγινε αν δεν νιώθεις έτοιμη;
Και τι έγινε αν έχεις ανοιχτούς λογαριασμούς με το χθες;
Κανείς δεν κέρδισε στον έρωτα περιμένοντας τις ιδανικές συνθήκες, στο τέλειο σήμερα, γιατί το τέλειο σήμερα δεν υπάρχει.
Δεν θέλω να σου δώσω άλλο χρόνο.
Θέλω να μου δώσεις εσύ πια, χώρο και χρόνο.
Θέλω να μου δώσεις εσύ πια, λόγο και αιτία.
Θέλω να σταθείς μπροστά μου και να ρισκάρεις εσύ την παρουσία σου στη δική μου ζωή.
Θέλω να είσαι εκεί!
Γιατί με κούρασαν οι κύκλοι σου που δεν έχουν κλείσει ακόμα, με κούρασε ο χρόνος που ζητάς, με κούρασε η απουσία σου και η επιλεκτική παρουσία σου.
Δεν μπορείς να με ζητάς κάποιες στιγμές που εσύ το θες.
Δεν μπορείς να απαιτείς το παιχνίδι να παίζεται μόνο με τους δικούς σου όρους.
Θέλω το εδώ και το τώρα. Ή το τίποτα.
Τολμάς;
