Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Το μαζί το καθορίζουμε εμείς και δεν έχει καμία σχέση με το τι θα πει όλος ο κόσμος.
Και αν φάμε τα μούτρα μας; Τουλάχιστον θα τα φάμε μαζί. Θα έχουμε ο ένας τον άλλον. Αυτό σημαίνει μαζί αγάπη μου. Δεν δίνουμε λόγο σε κανέναν και πάμε πλάι πλάι δίχως να περνάνε τα λόγια τους στα αυτιά μας.
Ποιες Σειρήνες και ποιος Οδυσσέας. Ας κοιτάξουν εμάς πες τους.
Το μαζί δεν το έχουν ζήσει και δεν ξέρουν τι θα πει. Θα πει μαζί με ότι σημαίνει η λέξη αυτή και ακόμα παραπάνω.
Τι σημασία έχουν τα λόγια αν δεν γίνονται πράξεις; Αυτό είναι το μαζί το δικό μας. Ο κόσμος να γκρεμίζεται εμείς παραμένουμε εκεί σαν κολόνες βαλμένες με τσιμέντο μέσα στην άσφαλτο. Όταν όλοι οι άλλοι γκρεμίζονται, εμείς είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλο να προσπαθούμε και να χαμογελάμε για να μας δίνουμε κουράγιο. Ο ένας για τον άλλον. Όταν όλα καταρρέουν, όταν όλα ξεθωριάζουν.
Αυτό είναι που ζηλεύουν. Αυτό είναι που δεν μπορούν να καταλάβουν και γι’ αυτό είναι όλοι και όλα εναντίον μας. Ποιος τους δίνει σημασία όμως; Όχι εμείς! Εμείς πιστεύουμε ο ένας στον άλλο και το αποδεικνύουμε. Ας έρθει κάποιος να μας πει το αντίθετο. Ας μας το δείξει με πράξεις όπως κάνουμε και εμείς.
Όλοι κόντρα μας και εμείς ακόμα πιο δυνατοί να επιμένουμε στην αγάπη. Στην δική μας αγάπη.
“Και τι τους νοιάζει;” με ρωτάς. Δεν έχουν τέτοια αγάπη αγάπη μου και θέλουν να μας την πάρουν, να την κάνουν δικιά τους αλλά εμείς δεν θα τους αφήσουμε. Άστους να κοιτάνε και εμείς να προχωράμε χέρι χέρι κόντρα σε όλα. Σε ένα κόσμο που κοντεύει να χαθείς, χωρίς ιδανικά και αξίες, χωρίς αγάπη. Σε ένα κόσμο ψεύτικο που ακόμα προσπαθεί να κλέψει ότι μπορεί μέσα από τις ζωές μας. Όχι από εμάς αγάπη μου. Μη κλαις. Εμείς είμαστε μαζί και αυτό δεν αλλάζει ότι και αν έρθει, ότι και αν φύγει, ότι και αν συμβεί. Ότι μωρό μου, ότι!
Όλα κόντρα σε εμάς και εμείς κόντρα τους πάντα, χωρίς πισωγυρίσματα. Δεν ταιριάζουν αυτά ούτως η άλλος σε μια αληθινή αγάπη. Σε αυτή που λέγεται εμείς.
Ο κόσμος ας μείνει εκεί για να κοιτάει, πάντα από μακριά, όπως του αρμόζει. Η θέση τους είναι μια και η δικιά μας χώρια τους.
Τα λόγια; Τα βλέμματα;
Τα στόματα είναι εκεί για να βγάζουν λόγια και τα βλέμματα είναι εκεί για να κοιτούν. Ποιος μπορεί να τα φυλακίσει άλλωστε! Απλά δεν τα ακούς, δεν τα κοιτάς. Ποιον νοιάζουν!
Ο κόσμος πάντα θα υπάρχει γύρω μας αλλά εμείς θα στεκόμαστε μόνοι πάντα στο πιο ψηλό κομμάτι του. Πάντα εκεί να ελπίζουμε και να χαμογελάμε.
Πάντα οι δυο μας. Πάντα μαζί κόντρα σε όλους.